02/07/2021

ΕΘΝΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑΣ ΓΕΙΑ ΣΟΥ

 Βαλένσια, 29 Ιουλίου 2001
 
Συγκλονιστικές στιγμές ζήσαμε την Κυριακή το βράδυ στην πόλη Βαρκισιμέτο της Βενεζουέλας όπου, από τις κερκίδες του κλειστού γηπέδου Domo Bolivariano, περίπου 50 Έλληνες, εμψυχώναμε συνεχώς την Εθνική Ελλάδας βόλεϊ, που έδινε, εκεί, τον δεύτερο αγώνα της στα προκριματικά του World League. Μέσα σ’ ένα κατάμεστο από 10.000 θεατές γήπεδο κατορθώσαμε, σαν άλλοι «300 του Λεωνίδα», όπως μου έλεγε ο φίλος μου ο Μίμης Φράγκος, να δώσουμε το παρών κάνοντας αισθητή την παρουσία μας.
Ξεκινήσαμε από την Βαλένσια, 170 χιλιόμετρα απόσταση από το Βαρκισιμέτο, με τις ελληνικές μας σημαίες να δώσουμε τη μάχη της κερκίδας, όπως και πράξαμε. Με την είσοδό μας και μόνο, φάνηκε ότι θα ήμασταν το κόκκινο πανί για τους φανατικούς Βενεζουελάνους οπαδούς. Οι παίκτες της Εθνικής μας που είχαν βγει για ζέσταμα, καθώς και το προπονητικό team, έμειναν έκπληκτοι -φαινόταν στα μάτια τους- μόλις μας πήραν είδηση στις κερκίδες να κραυγάζουμε το ένα μετά το άλλο τα διάφορα συνθήματα και τις ιαχές υπέρ της ομάδας μας. Ήταν στιγμές που, στ’ αλήθεια, δίναμε την εντύπωση ότι δεν υπήρχαν άλλοι οπαδοί στο γήπεδο.

Με τη σιγουριά του καλύτερου παίρνουμε το πρώτο σετ και το γήπεδο σιωπά για ν’ ακούσει τις δικές μας ιαχές και επευφημίες. Η πρώτη μάχη της κερκίδας είναι, δίχως άλλο, δική μας! Γρήγορα όμως έρχεται η αναπάντεχη ψυχρολουσία χάνοντας το απίστευτο δεύτερο σετ, οπότε με τη σειρά μας δεχόμαστε τις ζητωκραυγές και τις επικίνδυνες προθέσεις και αποδοκιμασίες των Βενεζουελάνων. Το ίδιο συμβαίνει χάνοντας και το τρίτο σετ, με τα απίστευτα λάθη των ελλήνων παικτών και μας πιάνει μια παράξενη βουβαμάρα. Παρακολουθούμε ανήμποροι ν’ αντιδράσουμε. Τότε είναι που πέφτει η ιδέα να δώσουμε ό,τι μας έχει μείνει από τα αποθέματα υπερηφάνειας μας. Η ένταση και η αγωνία κορυφώνονται, τα συνθήματα δίνουν και παίρνουν. Άλλωστε, τώρα είναι που  χρειάζονται. Οι παίκτες μας «πήραν το μήνυμα» και μας επιβράβευσαν νικώντας το τέταρτο σετ. Κερδίζοντας και το πέμπτο έγινε το σώσε! Οι γαλανόλευκες άρχισαν να κυματίζουν τρελά και να ξαναπαίρνει «φωτιά» η περιοχή της κερκίδας μας με το ξέφρενο ρυθμό με την τελική και σαρωτική επικράτηση της Εθνικής μας. 
Ένα βάρος έφυγε από πάνω μας! Αυτό που ζούμε είναι κάτι το ασύλληπτο! Το γήπεδο έχει παγώσει, δεν ακούγεται τίποτα. Μέχρι και τα εσωτερικά μεγάφωνα που τόση ζημιά έκαναν την ώρα του παιχνιδιού έχουν βουβαθεί. Με τη λήξη του αγώνα μόνο το ΕΛΛΑΣ- ΕΛΛΑΣ ακούγεται οπότε και ξεχυθήκαμε να κατεβούμε για να συναντηθούμε με τους ήρωες μας.
 
Ο ομοσπονδιακός τεχνικός Στέλιος Προσαλίκας με την ικανοποίηση χαραγμένη στο πρόσωπό του, ύστερα από τόση αγωνία, μας δέχτηκε χαρούμενος και έκπληκτος για την «μεγαλειώδη» παρουσία μας, όπως και οι υπόλοιποι της ελληνικής αποστολής. Οι παίκτες έκαναν σαν μικρά παιδιά. Ο αρχηγός Μάριος Γκιούρδας σαν πολυτιμότερος παίκτης της αναμέτρησης δεν σταματούσε να μοιράζει χαμόγελα και αυτόγραφα. Τέτοιος ήταν ο ενθουσιασμός μας τόσο για τη νίκη όσο και για την ευκαιρία να είμαστε τόσο κοντά τους, που κατεβήκαμε στα αποδυτήρια να αγκαλιαστούμε μαζί τους. Μάλιστα στην ανάγκη επιστρατεύτηκε ο υποφαινόμενος ώστε να κάνει χρέη διερμηνέα στη συνέντευξη τύπου καθώς και ο Μίμης Φράγκος ως φωτογράφος.
Όλο αυτό που ζήσαμε ήταν ένα όνειρο. Είναι όνειρο και μια πολυτέλεια, για μας εδώ, να βλέπουμε μια Εθνική Ελλάδας, όποια και νά ’ναι αυτή. Ελπίζουμε με την παρουσία μας να βοηθήσαμε, έστω και λίγο, στη προσπάθεια της να προκριθεί στα τελικά. Και τέλος να τους ευχαριστήσουμε για τις ανεπανάληπτες στιγμές που ζήσαμε μαζί τους.
 
Στράτος Δουκάκης
Βαλένσια, Βενεζουέλα

Το άρθρο τούτο δημοσιεύτηκε στις 31 Ιουλίου του 2001 στο ATHENS PHOTO NEWS