Valencia

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΒΑΛΕΝΣΙΑ ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑΣ
ΙΣΤΟΡΙΚΟ

Στη Βενεζουέλα, στη χώρα που ολοχρονίς ο ήλιος της χαρίζει άπλετα το φως και τη ζέστη του, στη χώρα με τις πιο αλλόκοτες και προκλητικές αντιθέσεις, στη δήθεν πιο πλούσια της Λατινικής Αμερικής, «ζουν και βασιλεύουν» περί τις 2 - 2.500 Έλληνες. Μια στάλα, σίγουρα, μπρος στον ωκεανό ομογενών άλλων τόπων.
Γύρω στις 80 οικογένειες, κάπου 200 νοματαίοι, ρίζωσαν κι έχουν το βιο τους στη Βαλένσια, τρίτη σε πληθυσμό και πρώτη στη βιομηχανία πόλη της Βενεζουέλας. Μια ιστορική πόλη ριζωμένη στο βόρειο-κεντρικό μέρος της χώρας και πρωτεύουσα της Πολιτείας Καραμπόμπο, ακριβώς στη περιοχή όπου έγινε η τελική μάχη της απελευθέρωσης από τους Ισπανούς αποικιοκράτες το 1821 (τι σύμπτωση κι αυτή!).
Ήταν, λοιπόν στο 1968, όταν μια χούφτα Έλληνες, τότε, άντε να ήμασταν δύο, αποφασίσαμε να ιδρύσουμε στην πόλη τούτη μια ελληνική κοινότητα. Ανάγκες ύπαρξης ώθησαν να παρθεί αυτή η απόφαση κι έτσι άρχισε η ιστορία αυτής της κοινότητας, που περνώντας από χίλια δυο προβλήματα κι άλλες τόσες συμπληγάδες, μπόρεσε να κρατηθεί στα πόδια της και όχι μόνο. Μάλιστα συνεχίζει να υπάρχει και σήμερα και να ευημερεί. Σίγουρα, υπήρξαν στιγμές ακμής και πολλές στιγμές παρακμής, ωστόσο, κι εδώ, σαν την Ελλάδα, ισχύει αυτό το: «μόνο για λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς τη δόξα τραβά».
Στις εποχές της ακμής, τούτη εδώ η κοινότητα -κι αυτό το τονίζω με υπερηφάνεια- υπήρξε η πιο δημιουργική, η πιο παραγωγική, η πιο ζωντανή κοινότητα, δίχως αυτό να έχει σχέση ανταγωνισμού με τις άλλες, σ’ όλη τη Βενεζουέλα. Θυμάμαι, τότε, πρώτιστη φροντίδα μας ήταν ένα ελληνικό σχολείο. Και, όντως, άρχισε με 9 – 10 παιδιά και μια δασκάλα που βρέθηκε να ζει εδώ. Νοικιάστηκε ένα μικρό σπίτι στα νότια της Βαλένσια το οποίο χρησίμευε, συνάμα και ως έδρα κοινότητας αλλά και σχολείου.
Στο μεταξύ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το 1974 μια ελληνική ραδιοφωνική εκπομπή (Ecos Griegos) δύο ώρες κάθε Κυριακή ήταν μέσα στα θετικά επιτεύγματα. Μια ποδοσφαιρική ομάδα που κι αυτή είχε θριάμβους και περγαμηνές, μια αξιόλογη ομάδα εθνικών χορών με επιτυχημένες συμμετοχές σε φεστιβάλ με άλλες παροικίες. Πολιτιστικές εκδηλώσεις σε συνεργασία με τη νεολαία του Καράκας, με βραδιές αφιερωμένες στο Πολυτεχνείο, στο Ρίτσο, στο Σεφέρη, στον Ελύτη, στην Ελλάδα. Με γιορτές που όμοιές της δεν μπόρεσε να κάνει καμιά άλλη κοινότητα. Είχαμε αυτή τη χάρη, βλέπετε.
 

Άξιο αναφοράς, είναι επίσης, η έκδοση μιας δεκαπενθήμερης εφημεριδούλας που όλοι συμπάθησαν, που έφθασε να αγαπηθεί όχι μόνο εδώ αλλά και στην Ελλάδα, όπου είχε άφθονα και ευμενή σχόλια απ’ τον ελληνικό τύπο. Αναγνωρίστηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού, την Γενική Γραμματεία Απόδημου Ελληνισμού και από πλήθος άλλων οργανισμών. Με την εισήγηση, δε, του τότε πρέσβη κ. Ν. Δημάδη επιχορηγήθηκε συμβολικά  από την Εθνική Τράπεζα της Ελλάδας, όμως λόγω επικείμενης διακοπής της, ποτέ δεν έγινε δεκτή αυτή η  επιχορήγηση. Ήταν η εφημερίδα «ΑΝΘΡΩΠΟΙ» που μπόρεσε και κράτησε δυόμισι χρόνια.

Κι εδώ κάπου, τελειώνει μια ρομαντική περίοδος προσαρμογής κι αρχίζει μια εποικοδομητική όπου πια οι υλικές ανάγκες, μας κάνουν να χτίζουμε σε ιδιόκτητο, πλέον, οίκημα, ζηλευτά έργα όπως το Σχολείο, η Εκκλησία, το γήπεδο και άλλα. Με την πολύτιμη οικονομική βοήθεια και φροντίδα αρκετών Ελλήνων. Και την ελπίδα να τελειώσουν και η επόμενη γενιά να τα έχει, να τα χαίρεται και να τα προστατεύει. Κι όλα αυτά σε μια εποχή που η οικονομική κρίση αυτής της χώρας, μας μαστίζει. Σίγουρα εμείς δεν αποτελούμε εξαίρεση, γι’ αυτό όλη αυτή η προσπάθεια που γίνεται, είθε να είναι για το καλό όλων μας, μα, προ πάντων για το καλό των παιδιών μας.

Το Σχολείο, αυτό το καμάρι μας, έχει κι αυτό τόσα να επιδείξει. Μεταξύ άλλων, παιδιά που έφυγαν για να συνεχίσουν σπουδές στην Ελλάδα, δεν βρήκαν καθόλου δυσκολίες, γιατί οι βάσεις πάρθηκαν εδώ με ζήλο, με μια κυρία που έκανε χρέη δασκάλας και πάσχιζε δίχως να το βάζει κάτω και όλο προσπαθούσε κι ας μη μπορέσαμε, εμείς, ποτέ να κάνουμε κάτι ώστε αυτό το έργο της να αναγνωρισθεί από το ελληνικό κράτος. Τι κρίμα ! Σήμερα έχουμε «κανονική» δασκάλα σταλμένη από το Υπουργείο. Μια αξιόλογη λειτουργό της ελληνικής παιδείας. Και το Σχολείο πανέτοιμο κι εξοπλισμένο με τη φροντίδα και συνδρομή καλού συμπατριώτη μας.
Η κοινότητά μας και σήμερα ακόμα έχει μια ιδιαιτερότητα, δίχως άλλο. Με σιγουριά μπορώ να το δηλώσω, δίχως ίχνος υπερβολής, συνεχίζουμε να είμαστε η πιο ζωντανή ελληνική κοινότητα. Είμαστε το στολίδι του ελληνισμού! Κατορθώσαμε να έχουμε μια ζηλευτή παρουσία να είμαστε κάτι σαν πόλος έλξης επισκεπτών. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση. Όλοι όσοι επισκέπτονται την Βενεζουέλα θέλουν να μας γνωρίσουν. Τιμή και χαρά μας! (Η μετριοφροσύνη σ’ όλο το μεγαλείο της!).
Ωστόσο, μην νομίζετε ότι κι εμείς εδώ ξεφεύγουμε από τα γνωστά ελαττώματα της φυλής μας. Σίγουρα δεν αποτελούμε καμία εξαίρεση. Kι εδώ μαλώνουμε για τα ασήμαντα, αγωνιζόμαστε για τα καλύτερα και χαιρόμαστε για τα λίγα και... παραμικρά. Τα γνωστά των απανταχού Ελλήνων.
Αν κι απομονωμένοι από άλλα κέντρα Ελληνισμού κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν και δίνουμε τις μάχες μας για να μη χάσουμε την ταυτότητά μας, να σταθούμε επάξια στον αγώνα και να αντισταθούμε στην όποια κακοποίηση της ιστορικής και πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Η υποστήριξη από την πατρίδα μηδαμινή. Μόνο «ξεθωριασμένες ελπίδες και υποσχέσεις» μας προσφέρει!
Μέσα στις διάφορες δραστηριότητες που έχουμε βάλει, τώρα, στα σκαριά, έναυσμα διαφόρων πρωτοβουλιών, είναι μια σημαντική συνάντηση των νέων της περιοχής μας σ’ ένα  συνέδριο που έχει προγραμματισθεί για τα τέλη Ιουλίου υπό την αιγίδα της εκκλησίας μας με θέματα: Τη διατήρηση της πολιτιστικής και χριστιανικής ελληνικότητας. Και του εθελοντισμού Αθήνα 2004. Είναι σαφές ότι οι νέοι μας το χρειάζονται. Κι εμείς έχουμε χρέος να τους το προσφέρουμε απλόχερα. 

Υ.Γ. Ας είναι τούτη εδώ η σύντομη και, σίγουρα, ελλιπής παρουσίαση, αφορμή ενδιαφέροντος έτσι ώστε να υπάρξει συνέχεια. Ένα αξιόλογο αρχείο όπου θα φυλάσσεται -για ιστορικούς και συναισθηματικούς λόγους- το ιστορικό και όλο το έργο της τόσο ενδιαφέρουσας Ελληνικής Κοινότητας της Βαλένσια. 

Το κείμενο έγραψε, τον Ιούνιο του 2001 ο Στράτος Δουκάκης για τη Φωνή της Ελλάδας στην ΕΡΤ,
κατ' αρχάς και στη συνέχεια δημοσιεύτηκε στην ομογενειακή εφημερίδα ΤΟ ΚΑΛΑΜΙ στη Φλόριντα ΗΠΑ, 
όπως και σε άλλες ιστοσελίδες της Διασποράς.




Μιγκέλ Καστιλλο Ντιντιέρ

Ο Μιγκέλ Καστίγιο Ντιντιέρ, Χιλιανός ελληνιστής, μεταφραστής, λόγιος, μουσικολόγος και διευθυντής του Κέντρου Αρχαίων, Βυζαντινών και Νέων Ελληνικών Σπουδών «Φώτιος Μαλλέρος» στο Σαντιάγκο της Χιλής. Επί 35 χρόνια διδάσκει αρχαία και νέα ελληνική γλώσσα καθώς και αρχαία και νεότερη ελληνική λογοτεχνία. 
Αυτός ο πρεσβευτής του νεοελληνικού πολιτισμού έχει μεταφράσει και διδάξει συστηματικά τους Καβάφη, Σεφέρη, Κάλβο, Καζαντζάκη, Παπαδιαμάντη, Τσίρκα, Βενέζη και άλλους λογοτέχνες στη Χιλή. Για την προσφορά του στα ελληνικά γράμματα και το έργο του «Kavafi integro» ο Καστίγιο Ντιντιέρ βραβεύτηκε το 1981 από την Ακαδημία Αθηνών. Για το έργο του «Νεοέλληνες ποιητές του 20ού αιώνα» τιμήθηκε το 1991 από την Ελληνική Δημοκρατία με το παράσημο «Χρυσός Σταυρός του Τάγματος της Τιμής», ενώ το 1994 τιμήθηκε με χρυσό μετάλλιο από την Ελληνική Εταιρεία Μεταφραστών Λογοτεχνίας.
Μετά την επιβολή της χούντας του Πινοσέτ (1973), αυτοεξόριστος ήρθε στη Βενεζουέλα όπου μεταξύ μεταφράσεων Ελλήνων λογοτεχνών, διαλέξεων και εκδηλώσεων βοήθησε να ιδρυθεί (1977-1978) και να λειτουργήσει στο Κεντρικό Πανεπιστήμιο του Καράκας η έδρα των Κλασικών και Νεοελληνικών Σπουδών. Μετά από χρόνια διαμονής στο Καράκας επέστρεψε στη Χιλή
Τον Μάρτιο του 2002, προσωπικά, κάνω μια πρόταση στον Έλληνα Πρέσβη μας κ. Λάζαρο Νάνο να καλέσουμε από την Χιλή και να τιμήσουμε τον κ. Ντιντιέρ για όσα έκανε για την Ελλάδα. Δυστυχώς, για ευνόητους λόγους, δεν βρήκα ανταπόκριση κι έτσι έβλεπα να χάνεται μαζί και η ελπίδα να εκπληρώσουμε το ΧΡΕΟΣ μας μ' ένα μεγάλο «ευχαριστώ» που ποτέ δεν του είχαμε δώσει. Τελικά τον Αύγουστο, πέντε μήνες μετά, λίγοι φίλοι, στη Βαλένσια, καταφέραμε και τον φέραμε, για λίγο, κοντά μας.

Στιγμιότυπα και δημοσιεύσεις από την επίσκεψή του στη Βαλένσια σας παρουσιάζουμε παρακάτω.





Ο Νίκος Καζαντζάκης κι εμείς


Την Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2003 στις 11:30 π.μ. μέσα σε μια ζεστή και φιλική ατμόσφαιρα πραγματοποιήθηκε στην πόλη μας η συνάντηση ώστε να ιδρυθεί παράρτημα της ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΦΙΛΩΝ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ. Η περιφερειακή αυτή ημερίδα έλαβε χώρα στην αίθουσα του Σχολείου της Ελληνικής Κοινότητας της Βαλένσια Βενεζουέλας, όπου δόθηκε διάλεξη για τον διεθνούς φήμης  Έλληνα Συγγραφέα.
Γύρω στα πενήντα άτομα, λάτρεις και αναγνώστες του «καζαντζακικού» έργου, παραβρέθηκαν στην εκδήλωση και παρακολούθησαν με ενδιαφέρον τους ομιλητές οι οποίοι ανέπτυξαν διάφορα θέματα για τη ζωή, το έργο και τη σκέψη του Νίκου Καζαντζάκη.
Άποψη του κοινού

Ο κ. Φερνάντο Άλβαρεζ, συντονιστής της εκδήλωσης, αφού καλωσόρισε τους προσελθόντες, έδωσε τον λόγο στον ομιλητή κ. Κώστα Παλαμήδη που εξήγησε τη σημασία της ίδρυσης του παραρτήματος της Εταιρείας Φίλων του Ν. Καζαντζάκη στην Βενεζουέλα και ειδικά στην πόλη μας και την εντυπωσιακή διάσταση όσο και το παγκόσμιο ενδιαφέρον που αποκτά το έργο του, σαράντα πέντε χρόνια μετά τον θάνατό του.
Οι ομιλητές: Φ. Άλβαρεζ, Κ. Παλαμήδης, Μ. Μπουλουγούρη, Σ. Δουκάκης, Χ. Γκάλδης

Στη συνέχεια η Ίρις Γκάλδη διάβασε μήνυμα χαιρετισμού του Χιλιανού Ελληνιστή κ. Μιγκέλ Καστίγιο Ντιντιέρ. Ακολούθησε ο Στράτος Δουκάκης που αναφέρθηκε στο αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΓΚΡΕΚΟ και στην παγκοσμιότητα του έργου του.
Η δασκάλα Μαρία Μπουλουγούρη μίλησε για τη φιλοσοφία της ελευθερίας που εμπεριέχει η σκέψη του οραματιστή και στοχαστή Καζαντζάκη.
O κ. Χρήστος Γκάλδης ανέπτυξε με γλαφυρότατο τρόπο, που ενθουσίασε το κοινό, γενικά τη σκέψη του συγγραφέα και πόσο επίκαιρη είναι ακόμα και σήμερα.

Kαι έκλεισε ο κ. Κώστας Παλαμήδης, σαν ειδικός στο θέμα, για την προσφορά του Καζαντζάκη στο θέατρο. Ακολούθησε η εγγραφή μελών στην Εταιρεία και ανταλλαγή απόψεων και ιδεών για μελλοντικές δραστηριότητες.

* Το άρθρο δημοσιεύτηκε στις 12/11/2003 στις ιστοσελίδες: ΑΝΕΜΟΛΟΓΙΟ, ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΕΣ, AEGEAN TIMES και ΜΕΤΑΝΑΣΤΗ


Presentaciòn del II Festival Folclòrico de Etnias en la Hermandad Gallega
 


Estadio Misael Delgado Valencia - Presentaciòn de Grecia

2 comentarios:

  1. Μπράβο σου Στράτο μας σε χαιρόμαστε!
    Πάντα προστάτησες στην Βαλένσια και ευρύτερα στην δεύτερη πατρίδα σου για την προβολή του ελληνικού πνεύματος, των ηθών και εθίμων της Ελλάδας!

    ResponderBorrar
    Respuestas
    1. Ευχαριστώ πολύ! Μια ιστορία, γεγονότα, στιγμές να μη ξεχαστούν αλλά να μείνουν.
      Θα μπορούσες να γράψεις το όνομά σου να ξέρουμε ποιος μας τίμησε με την επίσκεψή του εδώ.
      Χίλια ευχαριστώ!

      Borrar