Μια από τις συναντήσεις με καλεσμένο τον Πρέσβη της Βενεζουέλας
1/26/2021
Έλληνες της ίδιας ρίζας και τις ίδιας μοίρας…
1/20/2021
ΤΑ ΚΥΘΗΡΑ ΠΟΤΕ ΔΕ ΘΑ ΤΑ (ΞΑΝΑ)ΒΡΟΥΜΕ
Πέθανε σε μεγάλη
ηλικία, στο Maracay. Τα Κύθηρα όμως ποτέ δεν τα (ξανα) βρήκε.......
Απόδοση Δημήτριος Φράγκος
1/04/2021
Documento
Asociación Griega del Estado Aragua
Venezuela
Έτος Ιδρύσεως 28η Οκτωβρίου 1971
«28η Οκτωβρίου 1971 ημέρα ιστορική! Έτσι κάπως αρχίζει
και η δικιά μας ιστορία. Αυτή τη συμβολική ημερομηνία διάλεξαν οι γονείς σας
εδώ και οκτώ χρόνια για σταθμό της ζωής σας. Αυτή τη μέρα για πρώτη φορά
συγκεντρώθηκαν όλοι μαζί στη φιλόξενη γωνιά ενός ελληνικού καταστήματος (Colosal, Avenida Miranda 39, Maracay) και με την ευλογία και καθοδήγηση του Πνευματικού,
τότε, Αρχιμανδρίτου κ. Γεννάδιου Χρυσουλάκη, οργανώθηκαν σε
Κοινότητα με πρόεδρο τον κ. Φώτιο Κισκήρα και κανονικό
συμβούλιο».
* Είναι απόσπασμα από την ιδιόχειρη επιστολή/παρακαταθήκη
με ημερομηνία 23/6/1979 της δασκάλας
κ. Φωφώς Κισκήρα,προς τα παιδιά
του Σχολείου της Ελληνικής Κοινότητας Μαρακάϋ.
* Με την ευγενική παραχώρηση του Δημήτρη Φράγγου
1/01/2021
2021
Από σήμερα
ένας νέος τόμος από 365 λευκές σελίδες ανοίγεται μπροστά μας. Τίτλος του: 2021.
Είναι στη διάθεσή μας για να γράψουμε σ’ αυτόν μια ιστορία. Μια ιστορία που
αναλάβαμε να φέρουμε εις πέρας. Την ιστορία του Ελληνισμού της Βενεζουέλας. Είναι
μια πρόκληση! Είναι το «Εγχείρημα»! Ωστόσο, μέλημά μας θα είναι να βελτιώσουμε
την κάθε λευκή σελίδα. Ας κάνουμε το καλύτερο δυνατόν. Ελπίζουμε οι λευκές σελίδες
μας να έχουν -και πρέπει να έχουν- αντίκρισμα στην αιωνιότητα! Να ’ναι
καλογραμμένες και... φυσικά χρήσιμες στις επόμενες γενιές.
Καλή Χρονιά!
12/28/2020
Μια φορά κι έναν καιρό…
Μια φορά κι έναν καιρό… Έτσι δεν άρχιζαν οι μύθοι και τα παραμύθια; Έτσι κι εμείς, σαν μια νοσταλγική ιστορία, θα αρχίσουμε να βάζουμε και να ενώνουμε τα κομμάτια στο παζλ του Ελληνισμού της Βενεζουέλας. Θα προσπαθήσουμε να ανακτήσουμε και να ανασύρουμε ό,τι υπάρχει ήδη κι ό,τι θα βρούμε ψάχνοντας στη συνέχεια της προσπάθειάς μας. Γι’ αυτό θα σας παρακαλέσουμε και θα ζητήσουμε τη συμβολή σας, βάζοντας κι εσείς ένα χεράκι, έτσι ώστε να αναδειχτούν όσο μπορούμε -κι όσο γίνεται- περισσότερα που θα εμπλουτίσουν το «Εγχείρημα» που τολμήσαμε.
Érase
una vez… ¿Así no comenzaban los mitos y los cuentos de hadas? Así que nosotros,
como una historia nostálgica, comenzaremos a armar las piezas del rompecabezas
del Helenismo en Venezuela. Intentaremos recuperar y sacar a luz lo que ya
existe y todo lo que encontraremos en la continuación de nuestro esfuerzo. Por
eso les pedimos que por favor nos den una mano, para que podamos recabar
materiales que sin duda enriquecerán el «Proyecto» que nos atrevimos a
emprender.
12/15/2020
Kαλά Χριστούγεννα-Feliz Navidad
El
grupo del Proyecto «Griegos en Venezuela»
desea a todos que el espíritu de Navidad
llene
sus corazones con Amor, Paz, Alegría y Felicidad!
Que
Dios les colme de bendiciones, fe y esperanza
y…
que la esperanza se transforme en maravillosa realidad!
Ας είναι τούτες οι γιορτινές ημέρες των
Χριστουγέννων
γεμάτες με το συναίσθημα
εκείνο που μας χαρίζει
η Αγάπη!
Κι ας ζήσουμε τα όνειρά μας,
όποια κι αν ειν’ αυτά!
Ilan Chester con la guitarra de Aquiles Baez
12/06/2020
Venezuela, un país para querer!
Ως ένας ανυποψίαστος έφηβος τότε –μιλάω για πολλά χρόνια πίσω–
έφτασα στη μακρινή κι εξωτική Βενεζουέλα ανακαλύπτοντας έναν άγνωστο κόσμο.
Ήταν φυσικό και επόμενο να έρθω αντιμέτωπος με τη νέα μου καθημερινότητα,
με τα όσα συνέβαιναν, τα θετικά και τα αρνητικά εκείνης της χώρας. Εκείνου
του κόσμου. Τα δέχτηκα, τα αφομοίωσα.
Έγινε ο τόπος μου όπου βλάστησαν τα εφηβικά μου χρόνια όπου, σε μια αφθονία
δίχως τέλος, άρχισα να ξεφυλλίζω τα φλογερά όνειρα της νιότης μου.
Αν έχεις ζήσει νέος, στη Βενεζουέλα εκείνων των χρόνων, οτιδήποτε κι αν κάνεις στο υπόλοιπο της ζωής σου, εκείνη θα παραμένει μαζί σου, στη σκέψη σου, στην καθημερινότητά σου, στον τρόπο ζωής σου, στα λόγια σου, στη νοσταλγία σου! Πώς το καταφέρνει και πως γίνεται αυτό, πιστέψτε με, δεν το έχω εξηγήσει ακόμη. Απάντηση αδυνατώ να δώσω. Ωστόσο –εγκαρδίως και ειλικρινώς– θα πω πως δεν σταμάτησα να την ευγνωμονώ για όσα μου χάρισε και όσα μου δίδαξε στη ζωή.
Εν τω μεταξύ, ας μην το ξεχνάμε, είχα αφήσει πίσω την Ελλάδα, την πατρίδα που με γέννησε και μ' ανάστησε και ήταν επόμενο η καρδιά μου να περιφερόταν και γύρω από αυτήν. Όπου κι αν πήγαινα, όπου κι αν στεκόμουνα, ό,τι κι αν έκανα, η Ελλάδα ήταν μέσα μου. Παρούσα! Τη μύριζα, την άγγιζα την οραματιζόμουν κι όσο έμπαινε μέσα μου τόσο περισσότερο παθιαζόμουν. Το όνομά της και μόνο έφερνε ολόγυρά μου το φως της, το γαλάζιο της, το λεπταίσθητο θρόισμα του αγέρα και της αύρας της. Όλα τα κρατούσα επάνω μου, όπως θα κρατούσα στα χείλη μου, ένα κλωνάρι γιασεμί ή βασιλικό κι είχα την ευωδιά τους.
Η ζωή μας, βλέπετε, είναι
καμωμένη από καιρούς και χρόνια που, από τη μία στιγμή στην άλλη,
όσο μεγαλώνουμε τόσο μας ξεσηκώνουν. Η δική μου ξετυλίχτηκε πάνω σε δυο
παράλληλους κόσμους, σε δυο παράλληλες διαδρομές. Σε δυο παράλληλες ράγες τρένου κύλησε το
ταξίδι της ζωής μου.
Ήταν άλλες εποχές τότε, πιο ισορροπημένες, δεν αντιλέγω. Τώρα έχουν αλλάξει πάρα πολύ τα πράγματα. Γενικά. Πέρα από τις δυσκολίες που ζει τώρα και ανεξάρτητα από το πόσο απαισιόδοξη μπορεί να δείχνει, δεν παύει να είναι και να παραμένει για όλους την έζησαν αξέχαστη!
Επιμύθιο:
Κανένα μέρος του κόσμου δεν αξίζει, άμα δεν βάλεις μέσα στην ιστορία σου τους ανθρώπους του, τα αισθήματα, τα γεγονότα που έζησες και κάθε φορά, ανακαλώντας τα στη μνήμη, ξεπηδούν και σωριάζονται σαν φωτογραφίες που αρνούνται να ξεθωριάσουν. Αυτά έζησα, μου ανήκουν, είναι η ζωή που έχω να θυμάμαι. Γι’ αυτό κι εγώ επανέρχομαι συχνά και σας παιδεύω… Γιατί κοιτάζοντας πίσω όλα αυτά τα χρόνια μου φαίνονται τα πιο ωραία! Γι’ αυτό θα την λατρεύω και θα την λατρεύω εσαεί, είτε αυθόρμητα είτε –το πιθανότερο– νοσταλγώντας την! Επειδή υπήρξε και επειδή η ξενιτιά την έκανε δεύτερη πατρίδα μου.
Τώρα
ζω με ό,τι περίσσεψε κι ό,τι θυμάμαι. Η εποχή, εκείνη που τα
όνειρα νόμιζα πως θα κρατούσουν για πάντα, μ’ έχει σημαδέψει και… «τα
σημάδια μένουν»! Μπορεί να άλλαξαν τα πάντα μέσα μου –και βέβαια άλλαξαν, ωστόσο, στο παραμέσα στριφογυρίζει και με
καρφώνει ο στίχος: «Μονάχα αυτό κατάλαβα απ’ όλο το ταξίδι πως όσο αλλάζουμε
ζωή, τόσο μένουμε ίδιοι»… Το συλλογίζομαι, το αναμετρώ και το
λογαριάζω Ένα συναίσθημα είναι…
Η μνήμη, όπως λέει ο φίλος μου ο Πέτρος, έτσι και δεν σβηστεί, πάντα βρίσκει δρόμους να φανερώνεται. Το παν είναι να ανοίξεις μια ρωγμή και να χωθείς μέσα… Αυτή ακριβώς, την ανεξήγητη επιμονή μου να λύσω προσπαθώ.
Ένα συναίσθημα
είναι… Άστο, δεν θα το καταλάβεις…
Στράτος Δουκάκης