ΕΘΝΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑΣ ΓΕΙΑ ΣΟΥ

 Βαλένσια, 29 Ιουλίου 2001

 

Συγκλονιστικές στιγμές ζήσαμε την Κυριακή το βράδυ στην πόλη Βαρκισιμέτο της Βενεζουέλας όπου, από τις κερκίδες του κλειστού γηπέδου Domo Bolivariano, περίπου 50 Έλληνες, εμψυχώναμε συνεχώς την Εθνική Ελλάδας βόλεϊ, που έδινε, εκεί, τον δεύτερο αγώνα της στα προκριματικά του World League. Μέσα σ’ ένα κατάμεστο από 10.000 θεατές γήπεδο κατορθώσαμε, σαν άλλοι «300 του Λεωνίδα», όπως μου έλεγε ο φίλος μου ο Μίμης Φράγκος, να δώσουμε το παρών κάνοντας αισθητή την παρουσία μας.

Ξεκινήσαμε από την Βαλένσια, 170 χιλιόμετρα απόσταση από το Βαρκισιμέτο, με τις ελληνικές μας σημαίες να δώσουμε τη μάχη της κερκίδας, όπως και πράξαμε. Με την είσοδό μας και μόνο, φάνηκε ότι θα ήμασταν το κόκκινο πανί για τους φανατικούς Βενεζουελάνους οπαδούς. Οι παίκτες της Εθνικής μας που είχαν βγει για ζέσταμα, καθώς και το προπονητικό team, έμειναν έκπληκτοι -φαινόταν στα μάτια τους- μόλις μας πήραν είδηση στις κερκίδες να κραυγάζουμε το ένα μετά το άλλο τα διάφορα συνθήματα και τις ιαχές υπέρ της ομάδας μας. Ήταν στιγμές που, στ’ αλήθεια, δίναμε την εντύπωση ότι δεν υπήρχαν άλλοι οπαδοί στο γήπεδο.

Με τη σιγουριά του καλύτερου παίρνουμε το πρώτο σετ και το γήπεδο σιωπά για ν’ ακούσει τις δικές μας ιαχές και επευφημίες. Η πρώτη μάχη της κερκίδας είναι, δίχως άλλο, δική μας! Γρήγορα όμως έρχεται η αναπάντεχη ψυχρολουσία χάνοντας το απίστευτο δεύτερο σετ, οπότε με τη σειρά μας δεχόμαστε τις ζητωκραυγές και τις επικίνδυνες προθέσεις και αποδοκιμασίες των Βενεζουελάνων. Το ίδιο συμβαίνει χάνοντας και το τρίτο σετ, με τα απίστευτα λάθη των ελλήνων παικτών και μας πιάνει μια παράξενη βουβαμάρα. Παρακολουθούμε ανήμποροι ν’ αντιδράσουμε. Τότε είναι που πέφτει η ιδέα να δώσουμε ό,τι μας έχει μείνει από τα αποθέματα υπερηφάνειας μας. Η ένταση και η αγωνία κορυφώνονται, τα συνθήματα δίνουν και παίρνουν. Άλλωστε, τώρα είναι που  χρειάζονται. Οι παίκτες μας «πήραν το μήνυμα» και μας επιβράβευσαν νικώντας το τέταρτο σετ. Κερδίζοντας και το πέμπτο έγινε το σώσε! Οι γαλανόλευκες άρχισαν να κυματίζουν τρελά και να ξαναπαίρνει «φωτιά» η περιοχή της κερκίδας μας με το ξέφρενο ρυθμό με την τελική και σαρωτική επικράτηση της Εθνικής μας. 

Ένα βάρος έφυγε από πάνω μας! Αυτό που ζούμε είναι κάτι το ασύλληπτο! Το γήπεδο έχει παγώσει, δεν ακούγεται τίποτα. Μέχρι και τα εσωτερικά μεγάφωνα που τόση ζημιά έκαναν την ώρα του παιχνιδιού έχουν βουβαθεί. Με τη λήξη του αγώνα μόνο το ΕΛΛΑΣ- ΕΛΛΑΣ ακούγεται οπότε και ξεχυθήκαμε να κατεβούμε για να συναντηθούμε με τους ήρωες μας.

 

Ο ομοσπονδιακός τεχνικός Στέλιος Προσαλίκας με την ικανοποίηση χαραγμένη στο πρόσωπό του, ύστερα από τόση αγωνία, μας δέχτηκε χαρούμενος και έκπληκτος για την «μεγαλειώδη» παρουσία μας, όπως και οι υπόλοιποι της ελληνικής αποστολής. Οι παίκτες έκαναν σαν μικρά παιδιά. Ο αρχηγός Μάριος Γκιούρδας σαν πολυτιμότερος παίκτης της αναμέτρησης δεν σταματούσε να μοιράζει χαμόγελα και αυτόγραφα. Τέτοιος ήταν ο ενθουσιασμός μας τόσο για τη νίκη όσο και για την ευκαιρία να είμαστε τόσο κοντά τους, που κατεβήκαμε στα αποδυτήρια να αγκαλιαστούμε μαζί τους. Μάλιστα στην ανάγκη επιστρατεύτηκε ο υποφαινόμενος ώστε να κάνει χρέη διερμηνέα στη συνέντευξη τύπου καθώς και ο Μίμης Φράγκος ως φωτογράφος.

Όλο αυτό που ζήσαμε ήταν ένα όνειρο. Είναι όνειρο και μια πολυτέλεια, για μας εδώ, να βλέπουμε μια Εθνική Ελλάδας, όποια και νά ’ναι αυτή. Ελπίζουμε με την παρουσία μας να βοηθήσαμε, έστω και λίγο, στη προσπάθεια της να προκριθεί στα τελικά. Και τέλος να τους ευχαριστήσουμε για τις ανεπανάληπτες στιγμές που ζήσαμε μαζί τους.

 

Στράτος Δουκάκης

Βαλένσια, Βενεζουέλα

Το άρθρο τούτο δημοσιεύτηκε στις 31 Ιουλίου του 2001 στο ATHENS PHOTO NEWS

Οικογένεια Καλφαγιάννη, ένα όνομα μια ιστορία

 Από τη Φίλια της Λέσβου κατακτώντας το Lago de Maracaibo στη Βενεζουέλα

Της Ανδρονίκης Κουτσαβλή

Αναδημοσίευση από την εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ της Λέσβου

Ο Μέγας Αλέξανδρος έλεγε ότι δεν υπάρχει τίποτα αδύνατο γι’ αυτόν που θα προχωρήσει. Έτσι και έχοντας αυτή τη πεποίθηση και χωρίς κανένα εφόδιο η οικογένεια Καλφαγιάννη κατάφερε να διαπρέψει και να κατακτήσει μία ολόκληρη περιοχή που απλώνεται γύρω από τη Λιμνοθάλασσα του Μαρακαΐμπο. Ωστόσο τα μέλη της οικογένειας παρά την επιτυχία τους στο εξωτερικό δεν ξέχασαν ποτέ την πατρίδα τους, το χωριό που μεγάλωσαν και πέρασαν τα πιο δύσκολα, αλλά συνάμα, τα πιο ωραία χρόνια.

Ήταν το 1957 όταν ο Στυλιανός Καλφαγιάννης σε ηλικία 28 χρονών, μαζί με άλλους 6-7 συμπατριώτες του, ξεκίνησαν το μακρινό ταξίδι για την Βενεζουέλα. Ήταν η εποχή που ο Πέρες Χιμένες βρισκόταν στην εξουσία και καλούσε εργάτες, τεχνίτες και επιστήμονες σε μια προσπάθεια ανάπτυξης, αφού το κράτος ήταν τεράστιο και ο πληθυσμός αναλογικά μικρός. Η τότε ελληνική κυβέρνηση δεν συμφωνούσε με τους όρους που έθετε ο Χιμένες και έτσι οι μετανάστες από Ελλάδα πήγαιναν στην Βενεζουέλα μέσω Ιταλίας.

Με μοναδικό σκοπό να εργαστεί και να βοηθήσει τα δύσκολα εκείνα χρόνια την οικογένειά του, χωρίς να γνωρίζει τη γλώσσα και χωρίς να έχει άνθρωπο να τον περιμένει σε εκείνη τη πλευρά του Ατλαντικού Ωκεανού, ο Στυλιανός Καλφαγιάννης ξεκινά να εργάζεται διπλές βάρδιες στην οικοδομή και σε καπνά για να μπορέσει από κάπου να «πιαστεί». Με δουλειά, με σκληρή δουλειά κατάφερε να πάρει ένα μικρό αγροτικό και γύρναγε στα χωριά να πουλάει λαχανικά.

Το 1961 θα φέρει την αδερφή την Παρασκευή και θα την παντρέψει με έναν φίλο συμπατριώτη, τον Γιάννη Χαλκίτη, τρία χρόνια αργότερα βγάζει βίζα για τον αδερφό του τον Γιώργο ο οποίος είχε τελειώσει την Επαγγελματική Σχολή στη Μυτιλήνη και το ναυτικό. Την εποχή εκείνη ο Στέλιος είχε πάρει μεγαλύτερο φορτηγό, η αδερφή του με τον γαμπρό του είχαν μπακάλικο και ένα μικρό ξενοδοχείο, και δεδομένου του ερχομού του Γιώργου έπρεπε να «ανοίξουν» τις δουλειές για να μπορέσουν να κρατηθούν όλοι οικονομικά. Ο Γιώργος και ο Γιάννης ξεκινούν να εργάζονται σε μια αποθήκη ελλήνων με υφάσματα, μετά από ένα χρόνο δουλειάς, τους δίνουν υφάσματα και ανοίγουν το 1965 το πρώτο μαγαζί με ρούχα-υφάσματα, παπούτσια και μετά από δύο χρόνια εγκαινιάζουν άλλα δύο καταστήματα.

Η μεγαλύτερη ελληνική οικογένεια στη Βενεζουέλα

Οι δυσκολίες όμως δεν έλειψαν, το 1966 και μετά από τέσσερις ημέρες λειτουργίας του πολυκαταστήματος που είχαν μόλις εγκαινιάσει, ήρθαν αντιμέτωποι με την φωτιά που άραβες έβαλαν φοβούμενοι τον ανταγωνισμό. Δυόμισι χρόνια έπρεπε να δουλέψουν για να πληρώσουν τα «σπασμένα» αφού δεν είχαν προλάβει να ασφαλίζουν το μαγαζί. Ωστόσο τα κατάφεραν, άνοιξαν και άλλα υποκαταστήματα και «τράβηξαν» κοντά τους συγγενείς από την Φίλια και την Αθήνα. Έτσι με αρχηγό τον Στέλιο η οικογένεια Καλφαγιάννη κατάφερε να οργανώσει την μεγαλύτερη ελληνική οικογένεια στη Βενεζουέλα, αποτελούμενη από 120 άτομα. Ο οικογενειακός ιστός πλέχτηκε γύρο από τη λιμνοθάλασσα του Μαρακαΐμπο, με όλα τα μέλη της οικογένειας να διαχειρίζονται 17 καταστήματα που βρίσκονταν στη Μέριδα, στην Ελ Βιχία, στην Αγία Βαρβάρα, στο Ματσίκες, στη Βαλέρα, στο Τοβάρ, κ.ά.

Η οικονομική και εμπορική κατάσταση αρχίζει να διαφοροποιείται από το 1995 με την αλλαγή του καθεστώτος, τότε είναι που όπως είπε ο κ. Γιώργος Καλφαγιάννης, ξεκινά, εξαιτίας των πολιτικών συνθηκών, η κάτω βόλτα για μία χώρα πλούσια, τόσο από άποψη φυσικού όσο και ορυκτού πλούτου. Από τα 17 καταστήματα σήμερα οι γιοι του Γιώργου, Αριστείδης και Στέλιος, διατηρούν μετά δυσκολίας τα δύο.

Με κοινωνική δράση

Δεν ήταν όμως η οικονομική και εμπορική επιτυχία που ανέδειξε την οικογένεια ανάμεσα στις εξέχουσες της Βενεζουέλας, ήταν και η κοινωνική τους δράση. Χάρη στην πρωτοβουλία του Στυλιανού Καλφαγιάννη χτίζεται το γηροκομείο «Άγιος Ιωσήφ» στην Αγία Βαρβάρα, με 44 κλίνες, το οποίο λειτουργεί μέχρι και σήμερα. Ακόμη θα βοηθήσει ακόμη να χτιστεί ένα από τα πρώτα Πανεπιστήμια στην πολιτεία καθώς ανέλαβε τα έξοδα δημιουργίας δύο αιθουσών ενώ μέχρι την τελευταία του ανάσα βοηθούσε τόσο στην Αγία Βαρβάρα, όσο και στη Φίλια, με οποιονδήποτε τρόπο μπορούσε.

Στο Ελ Βιχίο ο αδερφός του Γιώργος, δημιουργεί το 1975 την πρώτη ελληνική ομάδα Deportivo Grecia που από την τρίτη κατηγορία κατάφερε να φτάσει στην πρώτη εθνική κατηγορία. Δύο χρόνια θα διατελέσει πρόεδρος του Εμπορικού Επιμελητηρίου, ενώ θα του γίνει πρόταση να κατέβει για υποψήφιος Δήμαρχος, πρόταση την οποία απέρριψε. Το 1986 χρίζεται επιχειρηματίας της χρονιάς και λίγα χρόνια αργότερα ο πρόεδρος της κυβερνήσεως της Βενεζουέλας θα τον παρασημοφορήσει για την κοινωνική του δραστηριότητα. Εδώ θα πρέπει να αναφέρουμε ότι ο Γιώργος Καλφαγιάννης είχε αγοράσει και είχε δωρίσει οικόπεδο για την ίδρυση γηροκομείου. Την οικογένεια Καλφαγιάννη γνώριζαν εξέχουσες προσωπικότητες, όπως ο πρώην πρόεδρος της Βενεζουέλας, Ούγκο Τσάβες, ο πρώην Αρχιεπίσκοπος της Λατινικής Αμερικής, Γεννάδιος Χρυσουλάκης, που φιλοξενήθηκαν στο εξοχικό του κ. Γιώργου.

Δεν ξέχασαν τις ρίζες τους

Η οικογένεια όμως ποτέ δεν ξέχασε τις ρίζες της, το χωριό της, την Φίλια, χάρη σε αυτή, επί προεδρίας Παναγιώτη Φραγκογιάννη, ανακαινίστηκε και λειτούργησε Γυμνάσιο, το οποίο πριν λίγα χρόνια βαφτίστηκε «Καλφαγιάννειο Γυμνάσιο Φίλιας». Ακόμη τα δυο αδέρφια στήριξαν οικονομικά στην διαμόρφωση του νεκροταφείου, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που έχουν ανταποκριθεί στο κάλεσμα της τοπικής κοινότητας. Γι’ αυτό και μετά το θάνατο του αρχηγού της οικογένειας Στέλιου Καλφαγιάννη, τα μέλη της Κοινότητας, με πρωτοβουλία του προέδρου Σταύρου Σκαλοχωρίτη αποφάσισαν με ψήφισμά τους κάθε Αύγουστο να πραγματοποιούνται τα «Καλφαγιάννεια» εκδηλώσεις στην μνήμη του Στέλιου Καλφαγιάννη αλλά και προς τιμήν του Γιώργου Καλφαγιάννη, για την ανιδιοτελή προσφορά στον τόπο τους όλα αυτά τα χρόνια. 

Επί του έργου…

Το περασμένο Σάββατο, 19 Ιουνίου 2021, κάναμε ένα πολύ σημαντικό βήμα όσον αφορά το ντοκιμαντέρ που έχουμε βάλει στόχο να δημιουργήσουμε σαν «Εγχείρημα». Ο απεσταλμένος μας Κώστας Παλαμήδης κατόρθωσε να πάρει μαγνητοσκοπημένες συνεντεύξεις από τρία βασικά πρόσωπα της ομογένειας της Βενεζουέλας. Κι αυτές είναι του Νίκου Μπακόπουλου, επιχειρηματία και νυν προέδρου της Ελληνικής Ορθόδοξης Κοινότητας της Βενεζουέλας, του Σπύρου Χατζηκωνσταντή, επιχειρηματία και πρώην προέδρου της Ελληνικής Κοινότητας του Καράκας και του πατέρα Ευάγγελου Ζαπάτα, ενοριακού ιερέα της Ορθοδόξου Εκκλησίας από το 2019.

Το ντοκιμαντέρ, «Η ιστορία των Ελλήνων στη Βενεζουέλα» θα είναι για εμάς ένα πολύ σημαντικό βήμα. Θα επιδιώκουμε να περιλαμβάνει μαρτυρίες των Ελλήνων μεταναστών που έζησαν ή εξακολουθούν να ζουν στη Βενεζουέλα. Ειδικά εκείνων που ίδρυσαν, οργάνωσαν, προώθησαν και εδραίωσαν την ελληνική παρουσία σε αυτήν τη χώρα και ήταν στενά συνδεδεμένοι με τις διάφορες κοινότητες ή οργανώσεις που δημιουργήθηκαν και υπήρχαν για περισσότερα από 50 χρόνια.

Και είναι συγκινητικό το ότι, σ’ αυτές τις τρεις συνεντεύξεις που θα προβληθούν προσεχώς, θα συνδυάζονται  όχι μόνο η ιστορία αλλά και οι προσωπικές τους εμπειρίες ως μετανάστες. Ακόμη και ο αγώνας που δίνουν και τώρα ώστε το έργο ή τα έργα τους να συνεχίσουν να υπάρχουν και να λειτουργούν, παρόλες τις δύσκολες και τις κοινωνικοοικονομικά περίπλοκες εποχές που περνάει η χώρα. 

Εμείς θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε τους τεχνικούς που με επαγγελματισμό συνέβαλαν στη μαγνητοσκόπηση του ντοκιμαντέρ. Ειδικά, ευχαριστούμε και τους τρεις «πρωταγωνιστές» για τη δεκτικότητα, το χρόνο και τη συμβολή τους να συμμετάσχουν αποτυπώνοντας απλά την ιστορία τους.

Κι όπως έλεγε ο μεγάλος Κρητικός Νίκος Καζαντζάκης: «Να ακολουθάς την κίνηση των προγόνων κρατώντας έτσι αδιάσπαστα το νήμα του καιρού, αυτό δίνει συνοχή,  ευγένεια και ρίζες στη ράτσα». 

Κομμάτια που μένουν πίσω…

Σ’ εκείνους τους πρώτους μετανάστες

Η μετανάστευση, η αναχώρηση, η αποδημία, η φυγή, η απουσία, ο χωρισμός, το άγνωστο, τα χαμένα χώματα. Κάνει στην άκρη ο καιρός και η θάλασσα να σε χωρέσουν. Αλλά πώς να σε χωρέσει της ξενιτιάς ο σκληρός o κόσμος;

Στις θαλάσσιες λεωφόρους, με προορισμό μακρινό, κυνηγάς το όνειρο. Ατέρμονος ο δρόμος στη χώρα που έφτασες. Η αίσθηση ότι δεν ανήκεις σε κανένα μέρος σε κυριεύει. Ψάχνεις στον ορίζοντα σημάδια που θα σε φέρουν πάλι πίσω στη ζωή. Ο δρόμος πια δε σε θυμάται, σ’ έχει κιόλας απαρνηθεί…

Πάλεψες με την ανάγκη, την ανέχεια, τον οίκτο των άλλων. Πάντα μ’ ένα σάκο στον ώμο ή μια βαλίτσα στο χέρι γεμάτη όνειρα και θρυμματισμένα κομμάτια απ’ το αρμολόγημα του σπιτιού σου και του τόπου σου… Ένα μεγάλο κενό στο κορμί σου. Ένα κενό ίδιο μ’ αυτό που βλέπει κανείς στα ανολοκλήρωτα γλυπτά του Γάλλου καλλιτέχνη Bruno Catalano.

         Κι αυτά τα κομμάτια που λείπουν, να ξέρεις είναι εκείνα που άφησες πίσω στον τόπο σου, σε κάθε τόπο, όπου παραμένει ένα σημαντικό τμήμα του καθενός σας.  

       Όλοι μας λίγο-πολύ έχουμε αφήσει κομμάτια πίσω μας, σε τόπους μακρινούς ή κοντινούς κι ανάλογα μας πονάνε. Είναι να μην γνωρίσει κανείς δυο πατρίδες, είναι να βρεις τη μοναδική που θα σ’ αγκαλιάσει, είναι και μια περίπτωση: καμιά να μη σε δεχτεί κι αυτό είναι πόνος. Αυτά τα κενά στο σώμα μας, αενάως θα μας παιδεύουν…

Σημείωση:

(Πάντοτε μου προκαλούσε ανάμικτα συναισθήματα 

το θέμα που καταπιάστηκα σε τούτη την ανάρτηση. 

Ήταν αυτά τα κομμάτια που λείπουν, 

αυτά μου άναψαν τη σπίθα και φώτισαν μια χαραμάδα διαλογισμού μέσα μου 

και ταυτόχρονα μου έδωσαν την αφορμή να λυτρωθώ 

–παρότι τα μετέφερα σε δεύτερο πρόσωπο– όπως τα μετέφερα.)

Στράτος Δουκάκης

Τούτο το μνημείο του μετανάστη βρίσκεται στην πόλη Garachico της Τενερίφης (Κανάριοι Νήσοι) 

Είναι έργο του γλύπτη και ποιητή Fernando García Ramos.

           Ένας άνθρωπος με μια οπή, ένα κενό στο στέρνο, στο μέρος της καρδιάς, ασάλευτος και μοναχός στη γυμνή ερημιά ψάχνει να βρει σταθμό στον ορίζοντα. Αποφασισμένος να κυνηγήσει το όνειρο. Σαν τα αποδημητικά πουλιά να ταξιδέψει σ’ άλλο μέρος κάποιου παραδείσου με την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον. Όμως, χωρίς την καρδιά του. Αυτή την έχει αφήσει πίσω του, στη γη του, στους δικούς του.

           Απάνθρωπη στιγμή με μια βαλίτσα στο χέρι, μια μικρή βαλίτσα που… ταυτόχρονα περιέχει πολλά: την οικογένεια, το σπίτι, την πατρίδα, τους φίλους, τις αναμνήσεις… Κι όμως, με το όποιο βάρος, είναι αυτή που εσαεί, θα τον συνδέει με το παρελθόν… που περνάει και φεύγει. 

           Λοιπόν υπάρχουν περιπτώσεις, ανάλογα με τις συνθήκες, που μπορεί να δεθείς, όμως κατά βάθος πάντα θα παραμένεις ένας ξένος. Αλλά και να επιστρέψεις στον τόπο σου πάλι θα νιώθεις ξένος. Αλίμονο σ’ εκείνους που τους έλαχε να γνωρίσουν δυο πατρίδες.

             Ανέκαθεν, στους αιώνες, έφευγαν οι άνθρωποι ψάχνοντας το κάτι άλλο, το καλύτερο για τη ζωή τους. Παρ’ όλο τον τεράστιο πόνο για ό,τι άφηναν πίσω τους.

Τι να πρωτοπάρεις σε μια βαλίτσα;…

Ελληνικές εφημερίδες στη Βενεζουέλα

Παρά τη μικρή Ελληνική Παροικία στη Βενεζουέλα και παρ’ όλες τις δυσκολίες λόγω έλλειψης τεχνικών μέσων, κυκλοφόρησαν, κατά καιρούς, αρκετές ελληνικές εφημερίδες οι οποίες συνέβαλαν στην ενημέρωση των μελών της σχετικά με τη ζωή και τα γεγονότα στην πατρίδα. 

H πρώτη εφημερίδα κυκλοφόρησε το 1959 από τον Κίµωνα Νόβακ µε τίτλο Αγγελιαφόρος και είχε ως στόχο, κυρίως να διαφημίζει τα κτηματομεσιτικά συμφέροντα της εταιρείας που την εξέδιδε. Το µηνιαίο αυτό φύλλο κυκλοφόρησε µέχρι τις αρχές του 1961.

Ακολούθησε (Απρίλιος 1962), η έκδοση της μηνιαίας εφημερίδας Ελληνικά Νέα µε εκδότη της τον Νίκο Παλαμήδη, ο οποίος είχε πείρα ως δηµοσιογράφος και τυπογράφος. Το Σεπτέµβριο του 1964, ο Παλαµήδης εξέδωσε την εφηµερίδα Ελληνικός Τύπος. Επρόκειτο για ένα µηνιαίο φύλλο, που η κυκλοφορία του διήρκεσε µόνον τρία χρόνια. Το 1965 πουλήθηκε στον εφηµέριο των Ορθοδόξων Γεννάδιο Χρυσουλάκη, ο οποίος και διόρισε ως διευθυντή της έκδοσης τον Σπύρο Αγουρίδη. Τον Αύγουστο του 1966 αυτός µετέθεσε τη διεύθυνση της εφηµερίδας µε τη συναίνεση του Γενναδίου, εκ νέου στον Παλαµήδη, ο οποίος στο µεταξύ είχε αποφασίσει την έκδοση της Ελληνικής Φωνής, που αναδείχθηκε στη µεγαλύτερη εφηµερίδα του Ελληνισµού της Βενεζουέλας. Η εγκαθίδρυση της Χούντας στην Ελλάδα, είχε ως αποτέλεσµα να αυξηθούν οι επεµβάσεις σε βάρος των ελληνόγλωσσων εφηµερίδων της χώρας, γεγονός που οδήγησε σε οικονοµικές περιπέτειες τους εκδότες. Το 1968, η Ελληνική Φωνή πουλήθηκε και πάλι στον Αρχιµ. Γεννάδιο, ο οποίος τη µετονόµασε σε Ελληνικό Φως. Με το όνοµα αυτό συνέχισε την έκδοσή της µέχρι το 1972, οπότε λόγω σοβαρών οικονοµικών προβληµάτων έκλεισε. Ένα χρόνο ενωρίτερα, είχε κυκλοφορήσει η συντηρητική δεκαπενθήµερη εφηµερίδα Ελληνικές Ειδήσεις, την οποία εξέδιδε ο Τζακ Μπακατσιάς µέχρι την πτώση του Χούντας. Εννέα χρόνια αργότερα, ξαφνικά και ανεπάντεχα, έρχεται στο φως και ειδικά στη Βαλένσια, η δεκαπενθήμερη εφημερίδα με τον τίτλο  Άνθρωποι και εκδότη τον Στράτο Δουκάκη και κυκλοφόρησε για δύο χρόνια (1980-1982). Είναι αξιόλογη επίσης η προσπάθεια του Νικολάου Παλαµήδη να εκδώσει και να κυκλοφορήσει δωρεάν κατά καιρούς τις σατιρικές εφηµερίδες Η Πλάκα (1964), Ελεύθερη Σάτιρα (1968) και Μούντζα (1972) µε το ψευδώνυµο «Το Ταµ-Ταµ». Στα χρόνια της Χούντας των συνταγµαταρχών εκδόθηκε επίσης µία αντιστασιακή εφημερίδα µε τίτλο Δημοκρατία, που δημοσίευε κυρίως προκηρύξεις.

Δίχως αμφιβολία η αξία, όση αξία θα μπορούσε να αποδοθεί σ’ αυτούς που συνέβαλαν στις εκάστοτε εκδώσεις των εφημερίδων, είναι μέγιστη και ανεκτίμητη και βέβαια μια ενδιαφέρουσα ψηφίδα στο οικοδόμημα του Ελληνισμού της Βενεζουέλας. Για το λόγο αυτό κι εμείς θεωρήσαμε σωστό να την αναδείξουμε.

Το Εγχείρημα

Αριστείδης Κομνηνάκης

Διεθνής καλαθοσφαιριστής του ΕΣΠΕΡΟΥ Καλλιθέας, της ΑΕΚ, AHORRISTAS DE CARACAS και LEGISLADORES de CARABOBO.

Θέση 4 (power forward) και ύψος 1,97 

Ήταν το 1976 όταν άκουσα για πρώτη φορά το όνομα Arìstides Komninakis στο ραδιόφωνο που μετέδιδε έναν αγώνα μπάσκετ. Μου έκανε εντύπωση η έμφαση στην προφορά και η κάποια δυσκολία του εκφωνητή στην αναφορά, όχι του ονόματος αλλά του επίθετου του παίκτη. Δεν χωρούσε αμφιβολία, λοιπόν, ότι ήταν Έλληνας: Arìstides Komninakis παίκτης της ομάδας Ahorristas de Caracas. Τότε, δεν ήταν ακόμη σύνηθες οι μεταγραφές ξένων παικτών στις ομάδες αλλά ο Κομνηνάκης ήταν ένας από αυτούς τους σπάνιους της εξαίρεσης. Κάπως έτσι ήταν τα πράγματα μέχρι που δυο χρόνια μετά τον γνωρίσαμε κι από κοντά αφού τον απέκτησε η ομάδα της Βαλένσια «Legisladores de Carabobo». Θυμάμαι ότι στον πρώτο αγώνα στο κλειστό γήπεδο «Gimnasio Teodoro Gubaira αίσθηση έκαναν οι Έλληνες της πόλης μας που πήγαν να δουν τον συμπατριώτη τους. 

Ο Άρης γεννήθηκε το 1953 στο Καράκας, όμως οι γονείς του, όταν ο Άρης ήταν 5 ετών επέστρεψαν στην Ελλάδα. Ξεκίνησε να παίζει μπάσκετ σε μικρή ηλικία με την εφηβική ομάδα του Έσπερου Καλλιθέας. Το 1971-72 με τη ριζική ανανέωση που γίνεται στον Έσπερο, συγχωνεύεται η πρώτη ομάδα με την εφηβική που απαρτιζόταν από τους Πανάγο, Καρυπίδη, Απτόσογλου, Ταυρόπουλο, Γιαρένη, Καρρά, Μπακίρογλου και Κομνηνάκη. Από την παλιά φρουρά έμειναν οι Βλαχόπουλος και Κοντογιάννης. Αυτή τη χρονιά (71-72) κατέκτησαν το πρωτάθλημα Α’ Αθηνών με ρεκόρ 27 νίκες και 3 ήττες σε 30 αγώνες και η ομάδα πέρασε στην πρώτη εθνική κατηγορία. Τότε ανέβαιναν, οι πρωταθλητές Α’ Αθηνών και Α’ Θεσσαλονίκης. Σημειωτέον ότι όλοι στην ομάδα, με εξαίρεση τους Βλαχόπουλο Κοντογιάννη, ήταν κάτω των είκοσι ετών, γι’ αυτό και τους αποκαλούσαν με το παρατσούκλι «οι teenagers».

Το 1973 παίρνει μεταγραφή στην ΑΕΚ (θεωρήθηκε τότε η μεταγραφή της χρονιάς) όπου έπαιξε μέχρι το 1976. Η αλήθεια είναι ότι στην ΑΕΚ δεν μπόρεσε να «δέσει» όπως θα ήθελε γιατί υπήρχαν πολλά εσωτερικά προβλήματα και γιατί δεν υπήρχε η ανάλογη «χημεία». Την ίδια χρονιά, ωστόσο, φεύγει για τη Βενεζουέλα.

Στη Βενεζουέλα έρχεται, λοιπόν, στα μέσα του 1976 για να ενταχθεί και να υπογράψει, με την υπόδειξη, τότε, του Francisco “Paco” Diez, προπονητή και διοικητικού στελέχους της, στην ομάδα AHORRISTAS DE CARACAS. Σ’ αυτήν αγωνίστηκε στις περιόδους 1976 και 1977, λαμβάνοντας μέρος σαν βασικός (πρώτη πεντάδα, δηλαδή) σε δυο τελικούς στη Liga Especial και στο πρωτάθλημα Puros Criollos με την ομάδα του D.F. Συμμετείχε επίσης ως βασικός στην Εθνική ομάδα που έλαβε μέρος σε τουρνουά που διεξήχθη στη Valdivia της Χιλής καθώς και σε άλλα παρόμοια στις πόλεις San Cristobal και Maracay

Το 1978 παίρνει μεταγραφή για την ομάδα της πόλης μας Legisladores de Carabobo (μετ’ έπειτα TROTAMUNDOS DE CARABOBO) όπου αγωνίστηκε στη θέση 4 (power forward) στο πρωτάθλημα αλλά παράλληλα συμμετείχε και σε πρωτάθλημα Puro Criollos στο νησί Μαργαρίτα.

Στη συνέχεια αποσύρθηκε από την ενεργό δράση, λόγω του ότι ήθελε να ασχοληθεί με το κατάστημα αθλητικών ειδών που, εν τω μεταξύ, είχε ανοίξει στη Βαλένσια σε συνδυασμό με τον ελάχιστο διαθέσιμο ελεύθερο χρόνο, έκοψε κάθε επαφή με το άθλημα. Ωστόσο, ύστερα από τρία χρόνια, ένα σοβαρό τροχαίο που του συνέβη, ήταν η αιτία της επιστροφής του (και πάλι) στην Ελλάδα όπου για χρόνια εξάσκησε την άλλη αγαπημένη του ενασχόληση την ωρολογοποιία. Έκτοτε ζει μόνιμα πλέον στην Αθήνα.

Επιμέλεια: Στράτος Δουκάκης

Το Εγχείρημά μας και το αίσθημα του «μαζί»...

Αυτήν την ώρα που το Εγχείρημα Griegos en Venezuela είναι ακόμα μια υπόσχεση, είμαστε περήφανοι που συνεχίζουμε, υποστηρίζουμε και προβάλλουμε όσα ψάχνουμε και βρίσκουμε: θέματα με μόνο σκοπό να τα μοιραστούμε μαζί σας.

Η Βενεζουέλα ήταν για εμάς, για εσάς, για όλους μας μια ατέρμονη δεξαμενή βιωμάτων και συναισθημάτων. Και δεν θα είναι μόνο αυτά τα βιώματα και τα συναισθήματα, θα είναι και γεγονότα, θα είναι και έργα άξια προβολής, θα είναι και άνθρωποι. Άνθρωποι κοινοί, δικοί μας και δικοί σας, «της ίδιας ρίζας και της ίδιας μοίρας» όπως είχα αναφέρει και μια άλλη φορά. Απλές ιστορίες που θα γίνονται αφορμή για να αναδειχθούν ιδέες και αξίες. Αξίες που ήταν κάποτε ανάμεσά μας κι εμείς αλλού τις ψάχναμε.

Όλα αυτά τα ευρήματα, θα δημοσιεύονται σταδιακά, μέσω των ψηφιακών μέσων και κοινωνικών δικτύων μας για να μείνουν αποτυπωμένα στην παλέτα της καρδιάς μας. Και βέβαια μέσα σ' αυτό το πλοίο της διαδικτυακής επικοινωνίας που θα αποτελείται από εικόνες, απόψεις και λέξεις, θα νοιώθουμε πιο κοντά ο ένας στον άλλον ενισχύοντας που μας ανήκει. 

Ελπίζουμε –θα έλεγα και υποσχόμαστε– το «αύριο» να περιέχει τα καλύτερα υλικά που διαθέτουμε από το κοινό μας παρελθόν. Γι’ αυτό, για άλλη μια φορά, σας προσκαλούμε να μας επισκεφτείτε και να συμβάλλετε με κάθε τρόπο να καταφέρουμε αυτό για το οποίο θα είμαστε περήφανοι και θα το καμαρώνουμε: Το Εγχείρημά μας!