26/01/2021

Έλληνες της ίδιας ρίζας και τις ίδιας μοίρας…

          Εδώ, σε τούτο το «Εγχείρημα Griegos en Venezuela», βάλαμε σαν στόχο να επαναφέρουμε, να  ανακτήσουμε, να ξαναγράψουμε την ιστορία των Ελλήνων που έζησαν και φυσικά ζουν ακόμη σε κείνη τη χώρα. Σκέφτηκα λοιπόν σήμερα, να αντιστρέψω ρόλους και θέμα για να αναφερθώ –τιμής ένεκεν– και σε εκείνους τους Έλληνες που επέστρεψαν και τώρα ζουν εδώ, στην Ελλάδα. 
Είναι να μη γνωρίσει κανείς δυο πατρίδες, έτσι κι αυτό συμβεί αρχίζει μέσα μας το σαράκι να κάνει τη δουλειά του… να μας τρώει. Όταν ήμασταν στην ξενιτιά, μας έλειπαν οι άνθρωποί μας στην πατρίδα. Τώρα, όσοι επιστρέψαμε, μας λείπουν αντίστοιχα εκείνοι που αφήσαμε εκεί πίσω. Οι δικοί μας, οι γνωστοί, οι φίλοι.
Σε όλους μας συμβαίνει, είναι η αλήθεια...
Ένας τρόπος να το απαλύνουμε είναι να βρούμε συμμάχους της ίδιας ρίζας και τις ίδιας μοίρας για ν’ «ακουμπήσουμε»... Αυτούς που πορεύτηκαν μαζί μας σε κοινούς δρόμους. Πρόσωπά που κράτησαν τη ζωή μας. Είναι ο άγραφος νόμος, που ρυθμίζει τις ανθρώπινες σχέσεις. Αυτούς ψάχνουμε, μ’ αυτούς σμίγουμε, βλέπουμε, κατά καιρούς και κουβεντιάζουμε.
Πολλοί επέστρεψαν χρόνια πριν κι άλλοι αργότερα. Ωστόσο, δεν ξεχάστηκαν, δεν χάθηκαν, κοινές οι ανάγκες συναναστροφής τους ένωναν. Κι ακόμη, θα έλεγα ότι δε θα’ ταν δίκαιο, η μικρή ιστορία τους να χαθεί στην άμμο του χρόνου, θα πρέπει οπωσδήποτε να γράψει ότι άφησαν έργο και μάλιστα άξιο αναφοράς.
       Πρωτοστάτησαν ώστε να γίνει μια πλατεία στη Γλυφάδα, η Πλατεία Βενεζουέλας, δίπλα στη θάλασσα, με το άγαλμα του Σιμόν Μπολίβαρ να δεσπόζει στο κέντρο της. Φρόντισαν να ιδρύσουν το Σύλλογο Ελληνο-Βενεζουελανών, με προσφορά, με πάρα πολλές δραστηριότητες, με συμμετοχές σε επίσημες εκδηλώσεις, εορτές αλλά και κατ’ ιδίαν συνευρέσεις. Κάτι τους ένωνε: μια ζωή σε μια άλλη χώρα. Μια χώρα που αγάπησαν και μια ζωή που δεν ήθελαν να την ξεχάσουν. Εκεί γυρίζει η κουβέντα κάθε φορά και σε κάθε συνάντηση. 


Μια από τις συναντήσεις με καλεσμένο τον Πρέσβη της Βενεζουέλας


Από αριστερά, Μπάμπης Μαυρίδης, Παναγιώτης Τσιόρος, Σπύρος Χατζηκωνσταντής
Αντώνης Τσαλίκης, Δημήτρης Καραβασίλης, Στράτος Δουκάκης 

20/01/2021

ΤΑ ΚΥΘΗΡΑ ΠΟΤΕ ΔΕ ΘΑ ΤΑ (ΞΑΝΑ)ΒΡΟΥΜΕ

Τον γνώρισα το 1977 όταν πήγα στην Βενεζουέλα. Ερχόταν κάθε πρωί στο μαγαζί (EL COLOSAL) για να μιλήσει ελληνικά, να μάθει νέα για την Ελλάδα την οποία είχε να δει, κοντά 60 χρόνια.
Τον έλεγαν Παναγιώτη Κρίθαρη, είχε γεννηθεί πριν τον ΑΠαγκόσμιο Πόλεμο  στα Κύθηρα. Μετά το τέλος του, μεταξύ 1918-1920, μπήκε στο καράβι με προορισμό την χώρα του θείου Σαμ (την Αμερική) για να μπορέσει να κάνει κάτι και να βοηθήσει τους δικούς του που έμειναν πίσω. Η μοίρα όμως, είχε άλλα σχέδια για αυτόν. Το καράβι, πριν πάει στην Αμερική, έπιασε λιμάνι στη Βενεζουέλα, στο Puerto Cabello, όμως αυτός, ζαλισμένος από το πολυήμερο ταξίδι, κατέβηκε πιστεύοντας ότι έφτασε στον προορισμό του...
Στο Puerto Cabello έζησε αρκετά χρόνια κι έκανε καλή περιουσία σε ακίνητα. Έκανε οικογένεια και απέκτησε 2 παιδιά τον Νίκο και την Αθηνά. Μάλιστα, έλεγαν ότι ήταν από τους ιδρυτές του Banco Caribe…
Αργότερα η οικογένεια μετακόμισε στο Maracay όπου έζησε ως τον θάνατό του. Ο γιος του, εν τω μεταξύ, κατατάσσεται στον βενεζουελάνικο στρατό και φτάνει στον βαθμό του λοχαγού. Όμως και πάλι η μοίρα, στις 2 Ιουνίου του 1962, στην εξέγερση του στρατού, τη γνωστή σαν El Porteñazo, ο νέος χάνει την ζωή του αφήνοντας τεράστιο πλήγμα στον πατερα του.
Στην δεκαετία του 70 μαθαίνει ότι στο Maracay υπάρχουν Έλληνες κι ένα πρωινό μπαίνει στο Colosal όπου αρχίζει να μας μιλαει Ελληνικά και να ρωτά να μάθει για την Πατρίδα με δάκρυα στα μάτια. Ερχόταν πολύ συχνά στο μαγαζί για καφέ κι εκεί πάνω στη κουβέντα μπορούσες να διακρίνεις τη νοσταλγία που ένιωθε. Ο Σωτήρης Κισκήρας, του χάρισε μια ελληνική σημαία και αυτός καθημερινά την έβαζε, μαζί με την βενεζουελάνικη στην πόρτα του σπιτιού του γεμάτος υπερηφάνεια. Αργότερα έβγαλε και ελληνικό διαβατήριο με την ιδέα μια μέρα να γυρίσει στο αγαπημένο του νησί: τα Κύθηρα...Να ξαναπατήσει τα χώματα της πατρίδας του.
Μια μέρα, τον καλέσαμε να έρθει στην Ελληνική Κοινότητα να γνωρίσει κι άλλους Έλληνες. Εκεί, ο Άγγελος Αντωνόπουλος του είχε φυλαγμένη, για καλωσόρισμα, μια έκπληξη! Με το που εμφανίζεται άρχισε να παίζει απ’ τα μεγάφωνα το τραγούδι: Μαντήλι καλαματιανό! Ειλικρινά, ακόμη δεν μπορώ να ξεχάσω τα δάκρυά του. Τέτοια συγκίνηση.
Αργότερα, σε κάποια γιορτή το Διοικητικό Συμβούλιο της Ελληνικής Κοινότητας, τον τίμησε σαν έναν από τους πρώτους Έλληνες που πήγαν στην Βενεζουέλα.

Πέθανε σε μεγάλη ηλικία, στο Maracay. Τα Κύθηρα όμως ποτέ δεν τα (ξανα) βρήκε.......

 Απόδοση Δημήτριος Φράγκος 




04/01/2021

Documento

Asociación Griega del Estado Aragua Venezuela

Έτος Ιδρύσεως 28η Οκτωβρίου 1971


«28η Οκτωβρίου 1971 ημέρα ιστορική! Έτσι κάπως αρχίζει και η δικιά μας ιστορία. Αυτή τη συμβολική ημερομηνία διάλεξαν οι γονείς σας εδώ και οκτώ χρόνια για σταθμό της ζωής σας. Αυτή τη μέρα για πρώτη φορά συγκεντρώθηκαν όλοι μαζί στη φιλόξενη γωνιά ενός ελληνικού καταστήματος (Colosal, Avenida Miranda 39, Maracay) και με την ευλογία και καθοδήγηση του Πνευματικού, τότε, Αρχιμανδρίτου κ. Γεννάδιου Χρυσουλάκη, οργανώθηκαν σε Κοινότητα με πρόεδρο τον κ. Φώτιο Κισκήρα και κανονικό συμβούλιο». 

* Είναι απόσπασμα από την ιδιόχειρη επιστολή/παρακαταθήκη

με ημερομηνία 23/6/1979 της δασκάλας

κ. Φωφώς Κισκήρα,προς τα παιδιά

του Σχολείου της Ελληνικής Κοινότητας Μαρακάϋ.


* Με την ευγενική παραχώρηση του Δημήτρη Φράγγου

01/01/2021

2021

Από σήμερα ένας νέος τόμος από 365 λευκές σελίδες ανοίγεται μπροστά μας. Τίτλος του: 2021. Είναι στη διάθεσή μας για να γράψουμε σ’ αυτόν μια ιστορία. Μια ιστορία που αναλάβαμε να φέρουμε εις πέρας. Την ιστορία του Ελληνισμού της Βενεζουέλας. Είναι μια πρόκληση! Είναι το «Εγχείρημα»! Ωστόσο, μέλημά μας θα είναι να βελτιώσουμε την κάθε λευκή σελίδα. Ας κάνουμε το καλύτερο δυνατόν. Ελπίζουμε οι λευκές σελίδες μας να έχουν -και πρέπει να έχουν- αντίκρισμα στην αιωνιότητα! Να ’ναι καλογραμμένες και... φυσικά χρήσιμες στις επόμενες γενιές. 

Καλή Χρονιά!