Ως ένας ανυποψίαστος έφηβος τότε –μιλάω για πολλά χρόνια πίσω–
έφτασα στη μακρινή κι εξωτική Βενεζουέλα ανακαλύπτοντας έναν άγνωστο κόσμο.
Ήταν φυσικό και επόμενο να έρθω αντιμέτωπος με τη νέα μου καθημερινότητα,
με τα όσα συνέβαιναν, τα θετικά και τα αρνητικά εκείνης της χώρας. Εκείνου
του κόσμου. Τα δέχτηκα, τα αφομοίωσα.
Έγινε ο τόπος μου όπου βλάστησαν τα εφηβικά μου χρόνια όπου, σε μια αφθονία
δίχως τέλος, άρχισα να ξεφυλλίζω τα φλογερά όνειρα της νιότης μου.
Αν έχεις ζήσει νέος, στη
Βενεζουέλα εκείνων των χρόνων, οτιδήποτε κι αν κάνεις στο υπόλοιπο της ζωής
σου, εκείνη θα παραμένει μαζί σου, στη σκέψη σου, στην καθημερινότητά σου, στον
τρόπο ζωής σου, στα λόγια σου, στη νοσταλγία σου! Πώς το καταφέρνει και πως
γίνεται αυτό, πιστέψτε με, δεν το έχω εξηγήσει ακόμη. Απάντηση αδυνατώ να δώσω. Ωστόσο
–εγκαρδίως και ειλικρινώς– θα πω πως δεν σταμάτησα να την
ευγνωμονώ για όσα μου χάρισε και όσα μου δίδαξε στη ζωή.
Εν τω μεταξύ, ας μην το ξεχνάμε,
είχα αφήσει πίσω την Ελλάδα, την πατρίδα που με γέννησε και μ' ανάστησε και
ήταν επόμενο η καρδιά μου να περιφερόταν και γύρω από αυτήν. Όπου κι αν
πήγαινα, όπου κι αν στεκόμουνα, ό,τι κι αν έκανα, η Ελλάδα ήταν μέσα μου.
Παρούσα! Τη μύριζα, την άγγιζα την οραματιζόμουν κι όσο έμπαινε μέσα μου τόσο
περισσότερο παθιαζόμουν. Το όνομά της και μόνο έφερνε ολόγυρά μου το φως της, το γαλάζιο της, το λεπταίσθητο θρόισμα του
αγέρα και της αύρας της. Όλα τα κρατούσα επάνω μου, όπως θα κρατούσα στα χείλη
μου, ένα κλωνάρι γιασεμί ή βασιλικό κι είχα την ευωδιά τους.
Η ζωή μας, βλέπετε, είναι
καμωμένη από καιρούς και χρόνια που, από τη μία στιγμή στην άλλη,
όσο μεγαλώνουμε τόσο μας ξεσηκώνουν. Η δική μου ξετυλίχτηκε πάνω σε δυο
παράλληλους κόσμους, σε δυο παράλληλες διαδρομές. Σε δυο παράλληλες ράγες τρένου κύλησε το
ταξίδι της ζωής μου.
Ήταν άλλες εποχές τότε, πιο
ισορροπημένες, δεν αντιλέγω. Τώρα έχουν αλλάξει πάρα πολύ τα πράγματα. Γενικά.
Πέρα από τις δυσκολίες που ζει τώρα και ανεξάρτητα από το πόσο απαισιόδοξη
μπορεί να δείχνει, δεν παύει να είναι και να παραμένει για όλους την έζησαν
αξέχαστη!
Επιμύθιο:
Κανένα
μέρος του κόσμου δεν αξίζει, άμα δεν βάλεις μέσα στην ιστορία σου τους
ανθρώπους του, τα αισθήματα, τα γεγονότα που έζησες και κάθε φορά, ανακαλώντας
τα στη μνήμη, ξεπηδούν και σωριάζονται σαν φωτογραφίες που αρνούνται να
ξεθωριάσουν. Αυτά έζησα, μου ανήκουν, είναι η ζωή που έχω να
θυμάμαι. Γι’ αυτό κι εγώ
επανέρχομαι συχνά και σας παιδεύω… Γιατί κοιτάζοντας πίσω όλα αυτά τα χρόνια
μου φαίνονται τα πιο ωραία! Γι’ αυτό θα την λατρεύω και θα την λατρεύω εσαεί,
είτε αυθόρμητα είτε –το
πιθανότερο– νοσταλγώντας την! Επειδή υπήρξε και επειδή η ξενιτιά την
έκανε δεύτερη πατρίδα μου.
Τώρα
ζω με ό,τι περίσσεψε κι ό,τι θυμάμαι. Η εποχή, εκείνη που τα
όνειρα νόμιζα πως θα κρατούσουν για πάντα, μ’ έχει σημαδέψει και… «τα
σημάδια μένουν»! Μπορεί να άλλαξαν τα πάντα μέσα μου –και βέβαια άλλαξαν, ωστόσο, στο παραμέσα στριφογυρίζει και με
καρφώνει ο στίχος: «Μονάχα αυτό κατάλαβα απ’ όλο το ταξίδι πως όσο αλλάζουμε
ζωή, τόσο μένουμε ίδιοι»… Το συλλογίζομαι, το αναμετρώ και το
λογαριάζω Ένα συναίσθημα είναι…
Η μνήμη, όπως λέει
ο φίλος μου ο Πέτρος, έτσι και δεν σβηστεί, πάντα βρίσκει δρόμους να
φανερώνεται. Το παν είναι να ανοίξεις μια ρωγμή και να χωθείς μέσα… Αυτή
ακριβώς, την ανεξήγητη επιμονή μου να
λύσω προσπαθώ.
Ένα συναίσθημα
είναι… Άστο, δεν θα το καταλάβεις…
Στράτος Δουκάκης
