ΑΝΘΡΩΠΟΙ



Πρώτο φύλλο της εφημερίδας ΑΝΘΡΩΠΟΙ, έγραφα τότε, ήταν 22 Μαρτίου του 1981.

ΑΣ ΓΝΩΡΙΣΤΟΥΜΕ…

ΑΝΘΡΩΠΟΙ, μ’ αυτόν τον τίτλο που δώσαμε στο δελτίο μας θέλουμε να πλησιάσουμε τους ανθρώπους. Να τους πλησιάσουμε και να μας πλησιάσουν με… ανθρωπιά.
Θέλουμε να το κάνουμε σαν ένα μήνυμα αγάπης και πίστης στην ανθρώπινη αλληλεγγύη, στην κοινωνική δικαιοσύνη, στην αδελφοσύνη, στην ειρήνη.
Θέλουμε να φτάσει μέσα στην καρδιά σας και να το αγαπήσετε σαν κάτι δικό σας, σαν κάτι που έλειπε απ’ τη ζωή σας, απ’ τον τόπο μας.
Δεν ανήκουμε πουθενά παρά μόνο στους ανθρώπους, γιατί πιστεύουμε Σ’ ΑΥΤΟΥΣ! Φυσικά δεν έχουμε την τεχνική κατάρτιση, ίσως ούτε τις γνώσεις που εσείς αξίζετε. Αυτή τη στιγμή μόνο προσπαθούμε και θα προσπαθούμε γιατί απλά πιστεύουμε σε ΕΣΑΣ!


Ωστόσο, κάτι φαίνεται δεν πήγε καλά, κάπου κολλήσαμε… και δεν ήταν η θέληση αλλά άλλοι παράγοντες. Να όμως που η φλόγα δεν έσβησε. Έμεινε για έξη χρόνια άσβηστη. Απίστευτο 6 ολόκληρα χρόνια!
Λίγο εκείνος ο ενθουσιασμός, λίγο το σαράκι που μα έτρωγε, λίγο το πείσμα και να ’μαστε πάλι επί ποδός. Το 1987 στις 8 Φεβρουαρίου τυπώνεται το νέο φύλλο του οποίου  δώσαμε τον αριθμό 2, τιμώντας το πρώτο.
 

Πέρασαν τα χρόνια, κάποιες ανησυχίες επανήλθαν και να πάλι η πρόταση για μια επανεκκίνηση να γίνεται δεκτή τόσο από τους συνεργάτες του πρώτου φύλλου ως και άλλους νέους.
Αρχές Φεβρουαρίου του 1987 είναι στα σκαριά το φύλλο με τον αριθμό 2 σαν συνέχεια του πρώτου, πριν 6 χρόνια, κάνοντας την εμφάνισή του στις 8 του μηνός. Άσχετο, όμως σημαδιακή μέρα για μένα αφού πριν 24 χρόνια τέτοια μέρα πατούσα το πόδι μου σε τούτη δω τη χώρα.
Με ενθουσιασμό, μεράκι και δουλειά πολλή, με νέα εμφάνιση και τον πρόγονό μας τον Διογένη για σύμβολο και μπροστάρη βάλαμε μπρος να ψάχνουμε, όπως κι εκείνος για Ανθρώπους.

* Όλες τις παρακάτω εικόνες μπορείτε με κλικ να τις μεγεθύνετε.

Εξώφυλλα

Ο πρόγονός μας Διογένης το έμβλημά μας...

Άρχισαν τα τύμπανα - Αναφορές

Η Μακέτα που έμεινε στα σχέδια...


Συνέντευξη από την κα. Ρένα Λούγο, πρώτη γυναίκα πρόεδρο ελληνικής κοινότητας


Τα 35 τεύχη της εφημερίδας βιβλιοδετημένα για να μείνουν...








Συνέχεια προσεχώς

4 comentarios:

  1. Απλά έγραψες και γράφεις Ιστορία Αυτά τα γραπτά μένουν και σήμερα νοσταλγούμε τις εποχές εκείνες τις γεμάτες αισοδοξία νοσταλγία και αγάπη για τα τότε πάτρια...
    Φίλε μου Στράτο σε συγχαίρω
    Πάντα με την εκτίμησή μου και αγάπη μου
    Γάβο

    ResponderBorrar
  2. Φίλε μου Γάβο, το χειρότερο που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος είναι να ακυρώνει την ιστορία, κι εγώ, φίλε μου, δεν θα το κάνω ποτέ όσο υπάρχει ακόμη κι ένας κόκκος της.
    Ό,τι μείνει καλό θα είναι.
    Σ' ευχαριστώ!
    Εύχομαι να είσαι καλά και να μου χαιρετήσεις όλους τους φίλους της Νέας Υόρκης.
    Σας έχω χάσει τώρα τελευταία.
    Έχεις και τη δική μου αγάπη και εκτίμηση!
    Χαιρετώ σε!

    ResponderBorrar
  3. Κωνσταντίνος Λυκογιάννης6 de abril de 2021, 9:16 a.m.

    Σου υποσχέθηκα ότι θα επανέλθω για να σχολιάσω τη δουλειά σου.
    Σε θαυμάζω λοιπόν για το πατριωτισμό σου γιατί, αψηφώντας το κόπο και το χρήμα, είχες την αγάπη και την όρεξη να τον δείξεις και να τον αποδείξεις.
    Σε καταλαβαίνω απολύτως γιατί κι εγώ, ναι εγώ, έκανα το ίδιο την εποχή του 70 εκδίδοντας με μια παλιά γραφομηχανή και καρμπόν, το μηνιαίο Πληροφοριακό Δελτίο του Πανηλειακού Συλλόγου της Νέας Υόρκης, του οποίου είχα διατελέσει πρόεδρος, αντιπρόεδρος, ταμίας, σύμβουλος και χαμάλης, με το όνομα ΗΛΕΙΑΚΤΙΔΑ.
    Εσύ είχες επιτελείο συνεργατών, ταμείον και οργανωμένη επιχείρηση. Εγώ ήμουν αποκλειστικά μόνος, και όχι μόνο, αλλά και άκουγα επικρίσεις γιατί δεν άρεσαν σε μερικούς αυτά που έγραφα. Να το γράψω, να το εκτυπώσω με χειροκίνητο μηχάνημα, να το ταχυδρομήσω με δικά μου έξοδα σε 150 μέλη. Εκείνο που μέτραγε όμως τότε και ακόμα μετράει, είναι ότι ήμουν ευτυχισμένος όταν το έκανα.. Και δεν το μετάνοιωσα ποτέ.
    Είμαστε λοιπόν, κατά κάποιο τρόπο, και σε αυτό το κεφάλαιο "συναγωνιστές".
    Νάσαι καλά.

    ResponderBorrar
    Respuestas
    1. Κωνσταντίνε με συγκίνησες! Κατ’ αρχάς θέλω να σ’ ευχαριστήσω πολύ που είχες την καλοσύνη να το διαβάσεις, όπως μου υποσχέθηκες, κι άλλο τόσο που μπήκες στον κόπο να σχολιάσεις αλλά και να εκμυστηρευτείς κάτι που αγνοούσα… Ειλικρινά δεν θα το πίστευα ποτέ ότι θα είχαμε «παράλληλους βίους», να το πω έτσι, στην ξενιτιά μας. Με αφήνεις έκπληκτο.
      Γράφεις: «Εσύ είχες επιτελείο συνεργατών, ταμείον και οργανωμένη επιχείρηση. Εγώ ήμουν αποκλειστικά μόνος, και όχι μόνο, αλλά και άκουγα επικρίσεις γιατί δεν άρεσαν σε μερικούς αυτά που έγραφα»…. Συνεργάτες είχα, «επιτελείο» όχι, φίλοι με τις ίδιες ανησυχίες ήταν και φυσικά σε καμία περίπτωση δεν ήταν «επιχείρηση». Ξημερω-βραδιάσματα σπίτι μετά τη δουλειά… και «ταμείον» για μια πιο καινούργια γραφομηχανή, εκτυπώσεις και αποστολές. Και επικρίσεις ένα σωρό!
      Και για μένα, όπως και για σένα, ακριβώς «μέτραγε όμως τότε και ακόμα μετράει, είναι ότι ήμουν ευτυχισμένος όταν το έκανα. Και δεν το μετάνιωσα ποτέ». Μη σου πω ότι τώρα που τα ξαναβλέπω νιώθω ακόμα πιο περήφανος και πιο ευτυχισμένος!
      Σ' ευχαριστώ από καρδιάς, συνάδερφε!

      Borrar