Ο παπα-Μιχάλης μας έφυγε Πρωτομαγιά

Πριν 21 χρόνια...

Σαν κεραυνός έπεσε η είδηση στην ελληνική κοινωνία της πόλης μας. Το κακό μαντάτο δεν άργησε να μαθευτεί. Ανήμερα Πρωτομαγιάς: Ο παπα-Μιχάλης κι ο Παναγιώτης σκοτώθηκαν! Απίστευτο!... Μα χτες κάναμε Ανάσταση μαζί στην εκκλησιά μας. Δεν είναι δυνατόν! Κι όμως ήταν αλήθεια, που δεν μπορούσαμε, ή δεν θέλαμε να πιστέψουμε, όλοι μας κι ο καθένας μας, εδώ στη πόλη μας.

Δυο χρόνια, σχεδόν, στη Βενεζουέλα ο παπά Μιχάλης Χατζάκης. Σταλμένος από την Αρχιεπισκοπή της Β. Αμερικής όπου είχε μια πολύχρονη θητεία, για να μας λειτουργεί. Να συμπληρώσει αυτό που δεν είχαμε: έναν ιερέα.

Στην δικαιοδοσία του πάνω από μισή Βενεζουέλα. Τόσες πόλεις πως να τα προλάβει. Κι όμως «πολλαπλασιαζόταν», να τα προλάβει όλα. Έπρεπε να λειτουργήσει για τους Έλληνες του Μαρακάϋ, της Βαλένσια, του Βαρκισιμέτο, του Σαν Κριστόβαλ, του Μαρακάιμπο. Μεγάλες αποστάσεις, χιλιάδες χιλιόμετρα, ώρες ολάκερες να οδηγεί, να τρέχει, να προλάβει…

Μεγάλη εβδομάδα κι εκείνος στους δρόμους, στο καθήκον του... Ναι, κάνοντας το καθήκον του μας έφυγε. Ποιος ξέρει για να προφτάσει, πόσο θα έτρεχε με το μικρό αυτοκίνητό του, σίγουρα άγρυπνος και κουρασμένος. Που να προφτάσει να κοιμηθεί, να ξεκουραστεί. Έπρεπε να προλάβει να μην μείνει κανένας Έλληνας με παράπονο. Κι έπεσε πάνω σ’ ένα σταματημένο λεωφορείο. Κι εκεί άφησε την ψυχή του, παρέα με τον ψάλτη Παναγιώτη Κάρδαρη.

Ακούραστος και μοναχικός. Κι είχε τόσα να κάνει, τόσα να τελειώσει... Δεν του έφτανε, ωστόσο, η Βενεζουέλα έπρεπε να διασώσει μια εγκαταλειμμένη εκκλησία που απόμεινε στη Κούβα κι άλλη στη Κολομβία, μέχρι ορφανοτροφείο είχε στα σκαριά. Στο πρόγραμμα. Είχε πολλούς στόχους, είχε πολλά ακόμα να δώσει και τ’ άφησε όλα στα μισά.

Ίσως, από κει πάνω που θα βρίσκεσαι παπα-Μιχάλη, από τις γειτονιές τ’ ουρανού, παρέα με τον Παναγιώτη, να προσπαθείς, ακόμα, να κάνεις το ακατόρθωτο! Να ξέρεις πως θα μας λείψεις. Η έκφραση της βαθιάς θλίψης και οδύνης δεν αρκούν για να αποδώσουν αυτό που αισθάνθηκε ο καθένας μας στο άκουσμα του άδικου θανάτου σου. Σίγουρα μας αφήνεις ένα μεγάλο κενό.

Αντίο σου... Αντίο σας… 

Το παραπάνω άρθρο δημοσιεύτηκε στις 3 Μαΐου του 2000 στο ATHENS PHOTO NEWS

EL PADRE MIGUEL SE NOS FUE UN PRIMERO DE MAYO

Hace ya 21 años

La noticia cayó como un rayo dentro de la Comunidad Griega de Valencia. El Padre Miguel había muerto en un accidente automovilístico junto con el cantor de nuestra iglesia, Panagiotis Kardaris. No lo podíamos creer. ¡Ayer habíamos celebrado con él, la Misa de Resurrección!

El padre Miguel Jatzakis había sido enviado por el Arzobispado Ortodoxo del Norte de América para ser nuestro cura, un anhelo de muchos años. Ya tenía entre nosotros dos años y cumplía funciones de apostolado también en Maracay, Barquisimeto, Maracaibo y San Cristóbal. Siempre en vigilia, manejando un pequeño carro para llevar la Santa Misa a todos los griegos de esas comunidades, para que ninguno tuviera quejas de no haber celebrado nuestras grandes festividades religiosas. ¡Un párroco para tantas ciudades venezolanas, en las carreteras venezolanas, largas distancias, muchos kilómetros y horas manejando para cumplir con su sagrada misión! Algo casi imposible de lograr… pero el amor de sus feligreses lo convocaba y lo reconfortaba.

Y en un camino, un Primero de mayo, el Padre Miguel partió a las vecindades celestiales, ese incansable trabajador, junto a su compañero cantor, dejándonos profundamente consternados. Ninguno podía imaginar que algo así sucedería. ¡Un hombre con tantos proyectos y propósitos que incluían la puesta en marcha de las pequeñas iglesias griegas en Cuba y Colombia como también la creación de un orfanato! Siempre nos hará falta su pujante dinamismo y ese ejemplo de lucha por sobrellevar lo difícil, lo inalcanzable.  

En esta Semana Santa Ortodoxa del 2021, donde nuestro Sábado de Gloria es un Primero de Mayo, rendimos homenaje a su vida ejemplar y resucitamos su memoria, no sólo recordando el inmenso vacío que nos dejó, sino también su legado eterno.