11/09/2021

Ο Μίκης Θεοδωράκης στη Βενεζουέλα

Η Ελλάδα αποχαιρέτισε αυτή την εβδομάδα τον μεγάλο Μίκη Θεοδωράκη. Δεν έχουμε πολλά να προσθέσουμε για αυτόν και το έργο του. Άλλωστε είδαμε όλες τις εκδηλώσεις αγάπης, σεβασμού και αναγνώρισης, που προέρχονταν από τα παγκόσμια  κοινωνικοπολιτικά και πολιτιστικά φάσματα, τα οποία δεν κουράστηκαν να αναγνωρίζουν την πολυμερή κληρονομιά που μας αφήνει: τη μουσική του, το κοινωνικοπολιτικό του δόγμα για την ενότητα της Ελλάδας και των λαών και τον αταλάντευτο αγώνα του για κοινωνική δικαιοσύνη.


Οι Έλληνες της Βενεζουέλας -ίσως οι πιο προνομιούχοι στην αμερικανική ήπειρο- βρέθηκαν δυο φορές κοντά στο Μίκη Θεοδωράκη. Πρώτη φορά επισκέφτηκε τη χώρα το 1972, προσκεκλημένος από το Εθνικό Ινστιτούτο Πολιτισμού και Καλών Τεχνών (INCIBA), για μια σειρά συναυλιών στην αίθουσα του θέατρο Παρίς του Καράκας, που κορυφώθηκαν με μια δωρεάν συναυλία η οποία ξεχείλισε τη χωρητικότητα της Aula Magna του Κεντρικού Πανεπιστημίου της Βενεζουέλας. Κάθε βράδυ, μετά τις συναυλίες, ο Θεοδωράκης με τη σύζυγό του Μυρτώ, τους τραγουδιστές: Μαρία Φαραντούρη και Πέτρο Πανδή, όπως και τους επτά μουσικούς που αποτελούσαν την ορχήστρα του δείπνιζαν στην Ελληνική Παροικία της Βενεζουέλας, που διοργάνωσε ο Νίκος Παλαμήδης. Μετά το φαγητό, απεργάζονταν την οργάνωση ενός αντιδικτατορικού πυρήνα στη Βενεζουέλα για να υποστηρίξουν τα παγκόσμια κινήματα κατά της στρατιωτικής χούντας που κυβερνούσε εκείνα τα χρόνια στην Ελλάδα.

Η δεύτερη φορά ήταν το 1973, καθ' οδόν προς τη Χιλή όπου θα έκανε την πρεμιέρα του θρυλικού ορατόριου «Canto General» του μεγάλου Χιλιανού ποιητή Πάμπλο Νερούδα, με τον οποίο συνεργάστηκε στο Παρίσι στα χρόνια της εξορίας του.  Αυτή τη φορά, η επίσκεψή του είχε περισσότερο πολιτικό χαρακτήρα, με συναντήσεις εργασίας με το πρόσφατα δημιουργημένο κόμμα Movimiento al Socialismo (Κίνημα για Σοσιαλισμό), στο οποίο χάρισε τη μουσική ενός από τα πιο εμβληματικά τραγούδια του, το «Λίγο Ακόμα», σε ποίηση του Γιώργου Σεφέρη, για ύμνο του κόμματος με τον τίτλο: "Si podemospodemos” (Ναι! μπορούμε, μπορούμε).  Η παρουσίαση έγινε στο στάδιο μπέιζμπολ του Κεντρικού Πανεπιστημίου της Βενεζουέλας, κάτω από μια καταρρακτώδη βροχή, όπου κι εκείνος, χέρι-χέρι με τους εργάτες του Πανεπιστημίου, έστησαν ένα πρόχειρο στέγαστρο ώστε να προστατεύσει την ορχήστρα και τους τραγουδιστές για να δοθεί η συναυλία. Ενόσω ήταν στη Βενεζουέλα, έγινε το στρατιωτικό πραξικόπημα στη Χιλή (11 του Σεπτέμβρη) οπότε τα σχέδια ανατράπηκαν και ο Θεοδωράκης αποφάσισε να κάνει την πρεμιέρα του «Canto General» στο Καράκας. 

Υπάρχουν πολλές ιστορίες για αυτές τις δύο επισκέψεις και για όλα όσα ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια, από την επίσκεψή του στη Μπογκοτά, ειδικά καλεσμένος από τον πρόεδρο Μπελισάριο Μπετανκούρ, για να παρουσιάσει το "Canto General", περνώντας από τη σειρά συναυλιών "Theodorakis en español» του Αοιδός ( Σύνδεσμος Λαϊκού Τραγουδιού) το 1984-85, με τη συμμετοχή γνωστών καλλιτεχνών του θεάτρου και της μουσικής στη Βενεζουέλα, μέχρι την απίστευτη εκστρατεία που ξεκίνησε από τη Βαλένσια και σε ολόκληρη τη Βενεζουέλα, για τη συλλογή υπογραφών υπέρ της υποψηφιότητας Θεοδωράκη για το Νόμπελ Ειρήνης 2000.  

Αλλά αυτές οι ιστορίες και τα ανέκδοτα, που είναι πολλά και πολύ ενδιαφέροντα, θα ειπωθούν στις μαρτυρίες που έχει ως στόχο το «Εγχείρημα- Ιστορία των Ελλήνων στη Βενεζουέλα».


Προς το παρόν, ας μείνουμε σιωπηλοί και ας σιγοτραγουδήσουμε ένα αγαπημένο μας τραγούδι του. Να αποχαιρετήσουμε, με σεβασμό και συγκίνηση, τον μεγάλο οικουμενικό Έλληνα της Ρωμιοσύνης και να τον ευχαριστήσουμε για όλα: για το παγκόσμιο έργο του, για τους αγώνες του, για την υπέροχη μουσική που μας άφησε.

Καλό ταξίδι, Μίκη Θεοδωράκη. «Άξιος εστί»!
Η μνήμη σου θα είναι αιώνια!

2 comentarios:

  1. Τι όμορφα χρόνια. Θυμάμαι το 73 ήμουν στην τέταρτη γυμνασίου (πρώτη λυκείου στην Λεόντειο) όταν ο πατέρας και η μητέρα μου ζούσαν στο Καράκας και μας έστειλαν εισιτήρια για να ταξιδέψουμε στην Βενεζουέλα. Όταν φτάσαμε μάθαμε για την συναυλία που θα έδινε ο Μίκης στο πανεπιστημιακό στάδιο του Καράκας και πήγαμε οικογενειακώς μαζί με την οικογένειά Μαραγκουδάκη (Νίκος, Μαρία)

    Επαναλαμβάνω... Τι όμορφα χρόνια!

    Κώστας Φιλίππου

    ResponderBorrar
    Respuestas
    1. Σωστά το λες, Κώστα: Τι όμορφα χρόνια! και ευτυχώς που είχαμε αυτό το προνόμιο έχοντάς τον κοντά μας δυο φορές κι αυτό είναι ένα λιθαράκι στην ιστορία μας. Κι άντε μετά να συγκρίνεις "λιθαράκι" με "ογκόλιθο" όπως ήταν ο Μίκης

      Borrar