ΤΑ ΚΥΘΗΡΑ ΠΟΤΕ ΔΕ ΘΑ ΤΑ (ΞΑΝΑ)ΒΡΟΥΜΕ

Τον γνώρισα το 1977 όταν πήγα στην Βενεζουέλα. Ερχόταν κάθε πρωί στο μαγαζί (EL COLOSAL) για να μιλήσει ελληνικά, να μάθει νέα για την Ελλάδα την οποία είχε να δει, κοντά 60 χρόνια.

Τον έλεγαν Παναγιώτη Κρίθαρη, είχε γεννηθεί πριν τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο  στα Κύθηρα. Μετά το τέλος του, μεταξύ 1918-1920, μπήκε στο καράβι με προορισμό την χώρα του θείου Σαμ (την Αμερική) για να μπορέσει να κάνει κάτι και να βοηθήσει τους δικούς του που έμειναν πίσω. Η μοίρα όμως, είχε άλλα σχέδια για αυτόν. Το καράβι, πριν πάει στην Αμερική, έπιασε λιμάνι στη Βενεζουέλα, στο Puerto Cabello, όμως αυτός, ζαλισμένος από το πολυήμερο ταξίδι, κατέβηκε πιστεύοντας ότι έφτασε στον προορισμό του...

Στο Puerto Cabello έζησε αρκετά χρόνια κι έκανε καλή περιουσία σε ακίνητα. Έκανε οικογένεια και απέκτησε 2 παιδιά τον Νίκο και την Αθηνά. Μάλιστα, έλεγαν ότι ήταν από τους ιδρυτές του Banco Caribe…

Αργότερα η οικογένεια μετακόμισε στο Maracay όπου έζησε ως τον θάνατό του. Ο γιος του, εν τω μεταξύ, κατατάσσεται στον βενεζουελάνικο στρατό και φτάνει στον βαθμό του λοχαγού. Όμως και πάλι η μοίρα, στις 2 Ιουνίου του 1962, στην εξέγερση του στρατού, τη γνωστή σαν El Porteñazo, ο νέος χάνει την ζωή του αφήνοντας τεράστιο πλήγμα στον πατερα του.

Στην δεκαετία του 70 μαθαίνει ότι στο Maracay υπάρχουν Έλληνες κι ένα πρωινό μπαίνει στο Colosal όπου αρχίζει να μας μιλαει Ελληνικά και να ρωτά να μάθει για την Πατρίδα με δάκρυα στα μάτια. Ερχόταν πολύ συχνά στο μαγαζί για καφέ κι εκεί πάνω στη κουβέντα μπορούσες να διακρίνεις τη νοσταλγία που ένιωθε. Ο Σωτήρης Κισκήρας, του χάρισε μια ελληνική σημαία και αυτός καθημερινά την έβαζε, μαζί με την βενεζουελάνικη στην πόρτα του σπιτιού του γεμάτος υπερηφάνεια. Αργότερα έβγαλε και ελληνικό διαβατήριο με την ιδέα μια μέρα να γυρίσει στο αγαπημένο του νησί: τα Κύθηρα...Να ξαναπατήσει τα χώματα της πατρίδας του.

Μια μέρα, τον καλέσαμε να έρθει στην Ελληνική Κοινότητα να γνωρίσει κι άλλους Έλληνες. Εκεί, ο Άγγελος Αντωνόπουλος του είχε φυλαγμένη, για καλωσόρισμα, μια έκπληξη! Με το που εμφανίζεται άρχισε να παίζει απ’ τα μεγάφωνα το τραγούδι: Μαντήλι καλαματιανό! Ειλικρινά, ακόμη δεν μπορώ να ξεχάσω τα δάκρυά του. Τέτοια συγκίνηση.

Αργότερα, σε κάποια γιορτή το Διοικητικό Συμβούλιο της Ελληνικής Κοινότητας, τον τίμησε σαν έναν από τους πρώτους Έλληνες που πήγαν στην Βενεζουέλα.

Πέθανε σε μεγάλη ηλικία, στο Maracay. Τα Κύθηρα όμως ποτέ δεν τα (ξανα) βρήκε.......

 Απόδοση Δημήτριος Φράγκος