Πολιτιστικές οάσεις μέσα στην πλήξη...

«Σπουδή στην Αρχαία Τραγωδία»

Δυο βραδιές  στην Ελληνική Κοινότητα της Βαλένσια

Αν παραφράσουμε κάπως, το «συκοφαντείτε, συκοφαντείτε, κάτι θα μείνει» του Γκέμπελς, στην περίπτωσή μας: «δώστε μας, δώστε μας κάτι θα μείνει», θα έχουμε μια ολοκληρωμένη εικόνα από το αιώνιο αίτημα των απόδημων Ελλήνων εδώ σε τούτη τη χώρα. Ιδίως, για ό,τι πιο όμορφο (κυρίως αυτό) μας έμεινε από την παρουσίαση της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας Τρωάδες του Ευριπίδη στη Κοινότητά μας. Κάτι τέτοια είναι που, δίχως άλλο, συμβάλλουν ώστε να ομορφαίνουν τη ζωή μας και να πλουτίζουν –προ πάντων– τη γνώση μας. 

Κάνοντας ένα μικρό διάλειμμα από τις εξαντλητικές πρόβες τους, ο εκλεκτός σκηνοθέτης Σταύρος Ντουφεξής και τρία από τα «παιδιά» του, η Μαίρη Σαουσοπούλου, η Γόνη Λούκα και ο «δικός μας» Κώστας Παλαμήδης ήλθαν στη Βαλένσια κι έκαναν μια αναφορά προσφέροντας ένα μικρό δείγμα της πλούσιας εθνικής μας πολιτιστικής κληρονομιάς και φυσιογνωμίας με προσέγγιση στην αρχαία  ελληνική τραγωδία. 

Βρίσκονται στη Βενεζουέλα μέσα στα πλαίσια του Διεθνούς Φεστιβάλ Θεάτρου του Καράκας, σε συνδυασμό με την υποστήριξη του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού και τις προσπάθειες της Γενικής Γραμματείας Απόδημου Ελληνισμού να προσφέρουν με διάφορες πολιτιστικές εκδηλώσεις (επί τέλους) κάτι και σε μας τους απόμακρους Έλληνες.

Στο χώρο της κοινότητας, λοιπόν, στήθηκε ένα λιτό σκηνικό για να παρουσιάσουν την εμβληματική, διαχρονική τραγωδία Τρωάδες του Ευριπίδη, όπου οι εξαίσιες αρχαίες φιγούρες, ανάμεσα στο μύθο και την πραγματικότητα, την αλήθεια και το ψέμα, μάγεψαν το κοινό με τις συγκινητικές υποκριτικές ερμηνείες τους. Αυτή η τραγωδία, έχει ως θέμα τον παραλογισμό του πολέμου αλλά και τον πόθο για την ειρήνη.

Για πολλούς από μας ήταν η πρώτη φορά που βρισκόμασταν μπροστά σ’ ένα τέτοιο θέαμα και κατά κάποιο τρόπο ήταν μια ξεχωριστή κι ανεπανάληπτη εμπειρία, μια συναισθηματική φόρτιση και γιατί όχι μια... πολυτέλεια για το άγονο και άνυδρο, από πολιτιστικής άποψης, περιβάλλον μας. Στο τέλος, βέβαια, μέτρησε το αποτέλεσμα της επίμονης και επίπονης προσπάθειας των συντελεστών που το μικρό, κατά τα άλλα, κοινό μας τους επιβράβευσε με το θερμό χειροκρότημά του.

Και σαν να μην έφθανε όλο αυτό, την επόμενη ημέρα παρουσίασαν με ευρηματικό τρόπο μια διασκευή ελληνικής μυθολογίας σε παιδικό παιχνίδι που οι μικροί θεατές το χάρηκαν με τη καρδιά τους, για να τελειώσει έτσι η όλη εκδήλωση με μια μουσικοποιητική βραδιά άξια κάθε επαίνου.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι δεχτήκαμε θετικά μηνύματα και ερεθίσματα, μένοντας, ο καθένας μας, με την αίσθηση ότι κάτι σε κυνηγά, και σου δημιουργεί μια συγκίνηση τέτοια που σε οδηγεί, σε έναν διάλογο με τον εαυτό σου. Κι αυτό, ενδεχομένως, είναι καταπληκτικό γιατί αυτό είναι που τελικά μετράει αφού όλα λειτούργησαν μέσα μας με τέτοιο τρόπο ώστε μας έκαναν... να ονειρευτούμε!

Φεύγοντας από την παράσταση, το φεγγάρι, η βραδιά και τα πρόσωπα όλων μας ήταν πιο λαμπερά και τα λουλούδια θαρρούσες πως... μύριζαν πιο έντονα! Τι πράγμα και τούτο!

Ήταν Μάρτιος του 2001.

Απόδοση: Στράτος Δουκάκης

Athens Photo News