Των Ελλήνων οι Κοινότητες και η αδιάλειπτη παρουσία τους στις εθνικές επετείους

Στην Ελληνική Κοινότητα της Βαλένσια στη Βενεζουέλα, ανέκαθεν γιόρταζαν και τιμούσαν με περηφάνια, λαμπρότητα και ενθουσιασμό τις εθνικές επετείους. Ιδίως, στα χρόνια που ευημερούσε (1990 – 2000) κρατούσε ζωντανές τέτοιες πολιτιστικές εκδηλώσεις όπως και τις παραδόσεις μας.

Η παράδοση, όπως ξέρουμε, είναι η συνέχεια, είναι η αλυσίδα, είναι ο δεσμός των περασμένων με τα τωρινά και τα μελλούμενα. Είναι αυτή που συνδέει τις γενιές μεταξύ τους. Είναι οι πολιτιστικές αξίες του παρελθόντος που εξακολουθούν και σήμερα να αρδεύουν τον πολιτιστικό μας χώρο και να προσθέτουν στο παρόν στοιχεία από τις εθνικές μας ρίζες. 

Πρωταγωνιστές σ’ όλα αυτά ήταν οι μαθητές και οι νέοι μας. Με τις παραδοσιακές ενδυμασίες τους και με χορούς ελληνικούς. Με σεβασμό στην παράδοση και την διαχρονικότητά της, έδιναν, κάθε φορά, ένα ιδιαίτερο γιορταστικό χρώμα. 

Με στόχο πάντα να φτάσουμε στο καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Με πρώτες τις άξιες δασκάλες που, με φιλότιμες προσπάθειες, δίδαξαν και εμφύσησαν στα παιδιά τα ελληνικά και πατριωτικά ιδεώδη. Ήταν, φυσικά, και οι γονείς όπως και κάποιοι άλλοι που βοηθούσαν στις ανάγκες. Κι αυτό πάντα με  προίκα και εφόδιο την ελληνικότητα που όλοι γενικά φέρναμε μέσα μας.

Ελλάδα δεν είναι μόνο η πατρίδα μας. Υπάρχει και μια άλλη Ελλάδα, που κανείς δεν πρέπει να παραμελεί και όλοι οι Έλληνες πρέπει να την υπολογίζουν. Είναι η Ελλάδα της Διασποράς – η μεγάλη Πατρίδα μας με τον θαυμάσιο Λαό της, που ζει και διαπρέπει σε ξένους τόπους. Που αγωνίζεται, που μάχεται, που σκέπτεται, που δημιουργεί, που διδάσκει… 

Η μεγάλη Ελλάδα της Διασποράς. Ας μην το ξεχνάμε.

Felices Fiestas!

 

El Proyecto Griegos en Venezuela les desea para estos 

días festivos de Navidad y Año Nuevo 

Salud, Paz, Felicidad, Alegría, Amor y… Esperanza!

Las palabras nunca podrán sustituir el calor de un abrazo, 

pero si cumplen con su cometido 

de hacer llegar a todos los GriegoVenezolanos nuestros mejores deseos.

Felices Fiestas!

ΝΙΚΟΣ ΔΗΜΑΔΗΣ - 30 Ερωτήσεις

 Συνέντευξη στη εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ, 17 Αυγούστου 2001

 

* Ο κ. Νίκος Δημάδης διετέλεσε Πρέσβης της Ελλάδας στη Βενεζουέλα 

από το 1984 έως και το 1989 και δίχως αμφιβολία ήταν από τους πιο αξιόλογους και αγαπητούς.

* Η δε ατάκα του στην ερώτηση «Τι κρύβουν οι απόδημοι στην καρδιά τους»;

ήταν: «Βαθιά αγάπη για την Ελλάδα, αλλά και κάποια πίκρα που αργήσαμε τόσο πολύ να τους ανακαλύψουμε». Κι αυτό μας τιμά!  

Απόκομμα από την εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ (Αρχείο Στράτου Δουκάκη)

Βιογραφικό: 

ΑΝ. ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΕΠΙΤΕΛΕΙΟΥ ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΑΜΥΝΑΣ

ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ: Το 1940 στη Θεσσαλονίκη
ΣΠΟΥΔΑΣΕ: Στη Θεσσαλονίκη και στο Παρίσι
ΕΚΤΙΜΑ: Τη συνέπεια
ΕΚΝΕΥΡΙΖΕΤΑΙ: Πολύ δύσκολα
ΑΓΑΠΑΕΙ: Τα καλά βιβλία και το θέατρο
ΤΟΝ ΣΥΓΚΙΝΕΙ: Η αρχοντιά των απλών ανθρώπων
ΒΙΒΛΙΟ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΖΕΙ: Την «Αυτοκρατορία» του Τόνι Νέγκρι
Είναι, ίσως, εκ της θέσεώς του και της εμπειρίας του κλασικός εκπρόσωπος της «στρατιωτικής διπλωματίας». Το «διπλωματικό χέρι» του υπουργού Άμυνας σήμερα και επικεφαλής της Πολιτικής Επιτροπής της Βαλκανικής Ταξιαρχίας, πρέσβης στην ΕΟΚ τα δύσκολα χρόνια της ελληνικής προσαρμογής, πανεπιστημιακός και αντιστασιακός στη Γαλλία, θεωρεί τον Ελευθέριο Βενιζέλο τον καλύτερο διπλωμάτη αλλά και τον καλύτερο εκπρόσωπο της «στρατιωτικής διπλωματίας».
Προώθησε τις ελληνογαλλικές σχέσεις από συνδικαλιστικά, υπηρεσιακά και κομματικά πόστα ­ πρόσφατα η Γαλλική Δημοκρατία τον τίμησε με τον σταυρό της Λεγεώνος της Τιμής.

Η Συνέντευξη:

ΕΡ.: Ιππότης της Λεγεώνος της Τιμής της Γαλλικής Δημοκρατίας. Τι «όπλα»
προσφέρει ο τίτλος;
ΑΠ.: Μεγάλη τιμή, αδιαμφισβήτητα. Αλλά κάποιο ιδιαίτερο «όπλο», δεν
νομίζω.
ΕΡ.: Πρώην πρέσβης και πανεπιστημιακός, σήμερα όμως πολιτικός
επικεφαλής της Βαλκανικής Ταξιαρχίας. Ταιριάζουν;
ΑΠ.: Ναι. Γιατί στόχος της Βαλκανικής Ταξιαρχίας είναι η ειρήνη, η
οποία απαιτεί και γνώση και δημιουργία συνθηκών αμοιβαίας εμπιστοσύνης.
ΕΡ.: Τα Βαλκάνια βράζουν. Μπορείτε να πείτε «εμπρός μαρς» στην
Ταξιαρχία;
ΑΠ.: Η απόφαση αυτή ανήκει στους υπουργούς Άμυνας των χωρών-μελών.
ΕΡ.: Πώς σας υποδέχθηκαν οι στρατηγοί στο Πεντάγωνο;
ΑΠ.: Με διάθεση για δημιουργική συνεργασία, στην οποία ελπίζω πως
ανταποκρίθηκα πλήρως.
ΕΡ.: Έλληνες αξιωματικοί, «καραβανάδες»;
ΑΠ.: Μόνο όσοι δεν γνωρίζουν από κοντά τον σημερινό Ελληνικό Στρατό
μπορούν ακόμη να μιλούν για «καραβανάδες».
ΕΡ.: Ο Άκης Τσοχατζόπουλος είναι σκληρός «προϊστάμενος»;
ΑΠ.: Σκληρός προϊστάμενος, όχι. Αλλά τόσο απαιτητικός με τον εαυτό του,
που αυτό γίνεται γρήγορα μεταδοτικό.
ΕΡ.: Στις κόντρες ΥΠΕΞ - υπουργείου Άμυνας κάνετε τον... διαιτητή;
ΑΠ.: Δεν υπάρχουν κόντρες, αλλά συνεργασία και σύνθεση απόψεων μέσα στα πλαίσια μιας εθνικής στρατηγικής που είναι κοινή.
ΕΡ.: Ανησυχείτε για την «ηρεμία» στα ελληνοτουρκικά;
ΑΠ.: Πιστεύω πως κάθε βήμα προς την κατεύθυνση της μείωσης της έντασης
είναι θετικό.
ΕΡ.: Εξηγήστε το.
ΑΠ.: Γιατί αναδεικνύεται έτσι καθαρότερα το κοινό συμφέρον των δύο λαών
να ζήσουν σε συνθήκες ειρήνης και συνεργασίας, μέσα στα πλαίσια του σεβασμού του Διεθνούς Δικαίου.
ΕΡ.: Διπλωματία ή άμυνα;
ΑΠ.: Είναι ψευδοδίλημμα. Γιατί χωρίς επαρκή αμυντική ικανότητα και η
καλύτερη διπλωματία γίνεται γρήγορα «γραμμάτιο χωρίς αντίκρυσμα».
ΕΡ.: Τα προσόντα του Άκη Τσοχατζόπουλου σαν «αμυντικού διπλωμάτη»;
ΑΠ.: Η ικανότητά του να εντάσσει κάθε του κίνηση σε μια ευρύτερη εθνική
στρατηγική με καθαρούς στόχους και να αντιμετωπίζει με ψυχραιμία και
αποφασιστικότητα καταστάσεις κρίσεως.
ΕΡ.: «Αμυντική αναθεώρηση»: θα πάει βαθιά το μαχαίρι;
ΑΠ.: Όσο απαιτείται για να φτιάξουμε τον Ελληνικό Στρατό του 21ου
αιώνα.
ΕΡ.: Η αγαπημένη σας γωνιά στο Παρίσι;
ΑΠ.: Το καφενείο «Κουπόλ» στο Μονπαρνάς, όπου έπινα για χρόνια τον
πρωινό καφέ μου.
ΕΡ.: Τον Μάη του '68 τι κάνατε στο Παρίσι;
ΑΠ.: Διαδήλωνα και εγώ, διεκδικώντας μια πιο αληθινή και πιο ελεύθερη
κοινωνία.
ΕΡ.: «Δημοκρατική Άμυνα» στην Εσπερία. Ήταν... μετόπισθεν;
ΑΠ.: Από μια άποψη όχι, γιατί ο αγώνας κατά της δικτατορίας δινόταν
συγχρόνως στο εσωτερικό και το εξωτερικό. Από μια άλλη, όμως, ναι, γιατί εμείς δεν κινδυνεύαμε με συλλήψεις, φυλακές και βασανιστήρια.
ΕΡ.: 13 χρόνια καθηγητής στο Παρίσι. Τι... μάθατε;
ΑΠ.: Να ακούω με προσοχή τους νέους, που αφουγκράζονται καλύτερα από
μας τα μηνύματα των καιρών.
ΕΡ.: Ένα παράδειγμα;
ΑΠ.: Οι νέοι που συγκεντρώθηκαν στη Γένοβα.
ΕΡ.: Και το μήνυμά τους;
ΑΠ.: Ότι άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για τον νεοφιλελευθερισμό, που
κυριαρχεί παγκόσμια από το 1985-90.
ΕΡ.: «Ευρωσκεπτικιστής» ή «ευρωλιγούρης»;
ΑΠ.: Οπαδός μιας Ευρώπης των λαών της.
ΕΡ.: Τι κρύβουν οι απόδημοι στην καρδιά τους;
ΑΠ.: Βαθιά αγάπη για την Ελλάδα, αλλά και κάποια πίκρα που αργήσαμε
τόσο πολύ να τους ανακαλύψουμε.
ΕΡ.: Ποιο το μεγαλύτερο σφάλμα του ΠΑΣΟΚ φέτος;
ΑΠ.: Ότι με πράξεις και παραλείψεις άφησε να δημιουργηθεί μια απόσταση
ανάμεσα στο ίδιο και ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνικής του βάσης.
ΕΡ.: Διορθώνεται;
ΑΠ.: Ναι, με αποφασιστικές και πειστικές αλλαγές στην οικονομική και
κοινωνική μας πολιτική.
ΕΡ.: Τι χάνετε λόγω καριέρας;
ΑΠ.: Θα 'θελα να είχα λίγο χρόνο περισσότερο για τους φίλους μου, για
διάβασμα και για τη θάλασσα της Αίγινας.
ΕΡ.: Η «αμυντική διπλωματία» προίκα για μια νέα καριέρα στην ενεργό
πολιτική;
ΑΠ.: Ποτέ δεν βλέπω αυτό που κάνω σαν «προίκα» για το μέλλον.
ΕΡ.: Η Θεσσαλονίκη σάς λείπει;
ΑΠ.: Η Θεσσαλονίκη είναι αντίληψη ζωής, τρόπος προσέγγισης ανθρώπων και πραγμάτων. Την κουβαλάς πάντα μέσα σου.
ΕΡ.: Ενδίδετε στα σιροπιαστά γλυκά της;
ΑΠ.: Ναι, και πολύ συχνά. Φαίνεται άλλωστε!
ΕΡ.: Ποια προσωπικότητα σάς έχει γοητεύσει;
ΑΠ.: Όπως και την πλειοψηφία των Ελλήνων της γενιάς μου, ο Ανδρέας
Παπανδρέου.
ΕΡ.: Πρότυπο στη διπλωματία;
ΑΠ.: Ο Ελευθέριος Βενιζέλος.
ΕΡ.: Στην... στρατιωτική διπλωματία;
ΑΠ.: Και πάλι ο Ελευθέριος Βενιζέλος.
ΕΡ.: Και στη ζωή;
ΑΠ.: Ο πατέρας μου.

Μια φωτογραφία, μια ομάδα, μια ιστορία δίχως λόγια...

Μια φωτογραφία, μια ιστορία δίχως λόγια, μια ομάδα ποδοσφαίρου δίχως περισσότερες εξηγήσεις γιατί δεν τις ξέρουμε… Μια παλιά φωτογραφία μιας ποδοσφαιρικής ομάδας με την επωνυμία:  Deportivo Grecia υπήρξε πριν τη δική μας εποχή.

Θα ήταν ευχής έργο, αν παρ’ ελπίδα κάποιος τη δει κι έχει να μας «φωτίσει» για κάτι ακόμη γι’ αυτή την ομάδα εκείνων των μακρινών χρόνων θα είμαστε ευγνώμονες. Ωστόσο την αφήνουμε εδώ μέρος της ιστορίας μας… 

Ελληνικές ποδοσφαιρικές ομάδες στη Βενεζουέλα

Οπωσδήποτε και δεν θα μπορούσε να λείψει από τα ποδοσφαιρικά δρώμενα της Βενεζουέλας το ελληνικό στοιχείο και μάλιστα να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο σ’ αυτά, παρά το γεγονός ότι δεν ήμασταν πολλοί. Αιτία η αγάπη του Έλληνα για το άθλημα. Έτσι λοιπόν, κατά καιρούς, ιδίως στις μεγάλες πόλεις, άρχισαν να δημιουργούνται κάποιες ελληνικές –φυσικά ερασιτεχνικές– ποδοσφαιρικές ομάδες, στα βήματα άλλων εθνικοτήτων, κυρίως από νέους που έβρισκαν μια διέξοδο στη ρουτινιάρικη καθημερινότητά τους.

Οι αγώνες δίνονταν σε γήπεδα, πρωτίστως κολεγίων καθώς και σε αθλητικές εγκαταστάσεις βιομηχανιών. Προπονήσεις γινόταν συνήθως τα βράδια και αγώνες τις Κυριακές. Έτσι λοιπόν οι πόλεις Καράκας, Βαλένσια, Μαρακάϋ, Οκουμάρε ντελ Τούι αρχικά, είχαν τη δική τους ομάδα και έδιναν αγώνες μεταξύ τους. Έπαιρναν μέρος σε τουρνουά και μερικές φορές έφταναν να διεκδικούν και τίτλους. Κάθε φορά και κάθε συνάντηση ήταν μια γιορτή για τους οπαδούς της κάθε πόλης. Συχνά, αναμετρήσεις γινόντουσαν, ύστερα από συνεννόηση, και με ομάδες άλλων εθνικοτήτων της ίδιας πόλης.

Ως συνήθως, το Grecia (ΕΛΛΑΣ) ήταν το συνθετικό της ονομασίας και βέβαια γαλανόλευκα τα χρώματα της ενδυμασίας τους. Είχαμε λοιπόν, Αθλητική Ένωση Αράγουα στην πόλη Μαρακάϋ, Deportivo Ελλάς στη Βαλένσια, Ελλάς Καράκας, Ελλάς Οκουμάρε ντελ Τούι. Θα ήθελα εδώ να αναφέρω και να τονίσω ότι στη Βαλένσια είχαμε την τιμή, για ένα διάστημα, να έχουμε προπονητή μια δόξα του παγκοσμίου ποδοσφαίρου τον διεθνή Ουρουγουανός Emilio Cochocho Álvarez *

Ωστόσο, το μεγάλο ποδοσφαιρικό γεγονός και το πιο πετυχημένο –από κάθε άποψη– ήταν το Μουντιαλίτο! Ένα μικρό Μουντιάλ δηλαδή, ένας σπουδαίος ποδοσφαιρικός θεσμός με ιδιαίτερη λάμψη που καθιερώθηκε και εκτόξευσε την δημοτικότητά της διοργάνωσης σ’ όλη τη Βενεζουέλα. Κάθε χρόνο στις 12 Οκτωβρίου, Día de la Hispanidad ή día de la raza (ημέρα της φυλής) καθιερώθηκε αυτό το μίνι-πρωτάθλημα το οποίο με έδρα τη Βαλένσια ξεσήκωνε όλο το φίλαθλο κοινό της περιοχής και όχι μόνο. Κάθε ποδοσφαιρική ομάδα, κάτι σαν «Εθνική» ας πούμε, αντιπροσώπευε χώρα της Λατινικής Αμερικής (Βραζιλία, Αργεντινή, Ουρουγουάη, Παραγουάη, Περού, Κολομβία, Ισημερινός, Βενεζουέλα) μαζί με τις αντίστοιχες Ευρωπαϊκές (Ισπανία, Ιταλία, Πορτογαλία και Ελλάδα), ύστερα από κλήρωση έμπαιναν στη μάχη. Με αγώνα μίας ώρας (30 λεπτά κάθε ημίχρονο) από το πρωί μέχρι το βράδυ γινόταν οι προκριματικοί μέχρι τον τελικό. Μια ολόκληρη ημέρα ποδόσφαιρο, φιέστα, χρώμα, γαστρονομικές γεύσεις από κάθε χώρα και βέβαια εθνική περηφάνεια.

Εμείς σαν Εθνική Ελλάδας με ποδοσφαιριστές από πόλεις που διέθεταν ελληνική ομάδα, δεν λείψαμε από κανένα απ’ αυτά τα Μουντιαλίτος. Στη σύνθεσή της εμφανίστηκαν, μεταξύ άλλων οι ποδοσφαιριστές: Βασίλης Σταθόπουλος, Χρήστος Γιαννούτσος, Δημήτρης Φράγκος, Γιάννης Βουρσούκης, Δημήτρης και Γιάννης Κολιλέκας, Χρήστος Μητσικώστας, Κώστας Σταυρόπουλος, Φίλιππας Δούκας, Νίκας Γουρδουβέλλης, Δήμος Χρηστάκος, Βασίλης Κατερίνης, Θανάσης Εξαρχέας κ.α.

 

* Ο Emilio Cochocho Álvarez ήταν μέλος της ομάδας ποδοσφαίρου της Ουρουγουάης, με την οποία συμμετείχε σε δύο Παγκόσμια Κύπελλα του 1962 στη Χιλή και του 1966 στην Αγγλία. Επίσης γνωστός σε όλο τον κόσμο ως Mister Wembley.

Amor de Don Perlimplín con Belisa en su Jardín - Por primera vez en Atenas

Por primera vez en Atenas:

Amor de Don Perlimplín con Belisa en su Jardín

Por primera vez en Atenas, y después de más de dos años desde su última presentación en Bakú, Azerbaiyán, se pone en escena esta pieza  teatral emblemática del gran dramaturgo español Federico García Lorca. 

Ha sido montada por Teatrela en cuatro oportunidades, con diferentes elencos internacionales y nacionales, en coproducción tanto con el Teatro de las Américas de Oxnard, California, como con Aedos, Colectivo de Canto Popular, y la Fundación ArteÚ. En su más reciente presentación, en Bakú, Azerbaiyán, como parte del II Festival Fantazia celebrado en noviembre de 2019, se montó con solo dos intérpretes (Ludwig Pineda y Costa Palamides) y un pianista-compositor (Pantelis Palamidis).

En esta ocasión, el montaje contará con la participación de tres artistas, Ludwig Pineda, Joëlle Montech y Costa Palamides, con la música y canciones originales de Pantelis Palamidis.

Esta pieza teatral recoge en temas y formas la estética de Federico García Lorca y su visión del mundo, dominada por el amor y la muerte. Aunque clasificada como farsa, se concibe como fusión de géneros y musicalidad con maravilloso ingenio poético revestido de ingenuidad. Este montaje apunta hacia la máxima “teatralidad”, donde el arte actoral y escénico se funden como un juguete de infante con las características de hermosas marionetas que danzan con el Destino. Se estrenó por primera vez como coproducción entre Teatrela y el Teatro de las Américas en Oxnard, California, el 22 de septiembre de 2017. 

13 y 20 de Febrero, 2022, hora 7:00 p.m.

Teatro Diónisos y Apolo

Markou Mousourou 13

Metz, Atenas, Grecia

Entrada / Colaboración: 10 euros

Τάκης Ανδρουτσόπουλος

Ο Κωνσταντίνος (Τάκης) Ανδρουτσόπουλος με την πολυετή, μεγάλη και γνωστή προσφορά του στον Ελληνισμό της Βενεζουέλας είναι το πρόσωπο που θα θέλαμε να αναφερθούμε εν συντομία σήμερα αλλά με την  υπόσχεση προσεχώς να ανταποκριθούμε με ένα εκτενές και περιεκτικό αφιέρωμα στο πλούσιο έργο του.

Ο Τ. Α, γεννήθηκε στις 6 Αυγούστου του 1932 στο Χρυσοχώρι Μεσσηνίας. Μετανάστευσε στη Βενεζουέλα το έτος 1957. Eγκαταστάθηκε στην πόλη Βαρκισιμέτο όπου ασχολήθηκε με το εμπόριο και παράλληλα με πατριωτικό σθένος για τον Ελληνισμό. Διετέλεσε πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας την οποία υπηρέτησε για χρόνια. Το δε 1971, χρήστηκε και επίτιμος πρόξενος της Ελλάδας στην Βενεζουέλα.

Κατόπιν μακράς πορείας στη δεύτερη πατρίδα του, όπως συνήθιζε να την λέει, επέστρεψε στην Ελλάδα το 1978, όπου με άλλους επαναπατρισθέντες Έλληνες ίδρυσε τον Ελληνο-Βενεζουελάνικο Σύλλογο στον οποίο προήδρευσε μέχρι τον θάνατό του 19 Ιουλίου 2019.

Ας είναι τούτο το σύντομο αφιέρωμα μια ελάχιστη προσφορά στο έργο που άφησε και μ’ αυτό σηματοδότησε και ενίσχυσε τις σχέσεις των δύο λαών: Ελλάδας – Βενεζουέλας.

Στην ιστορία των Ελλήνων της Βενεζουέλας θα έχει μια ιδιαίτερη θέση κι εμείς που τον γνωρίζαμε θα θέλαμε να σταθούμε στο ύψος της προσφοράς του, να τον θυμόμαστε για πάντα και να τον έχουμε παράδειγμα προς μίμηση.